در ایران یکی از نخستین نوشگاه‌ها بعد از صفویه قهوه‌خانه‌ها بودند که بعدا به دلیل دسترسی سریع‌تر به چای، ایرانی‌ها جای قهوه‌خانه‌ها را به چایخانه‌ها دادند و قهوه در معاشرت‌های ایرانی کمرنگ‌تر شد و جایی کوچک در مراسم عزاداری پیدا کرد که آنجا هم گویی کم‌اقبال بود.دوره نخست زمان جنگ جهانی دوم بود و دوره دوم، دهه ۳۰ و ۴۰ بود که نویسندگان، شاعران و روشنفکران روزگار خود را در کافه‌های پر رونق تهران می‌گذراندند. از جمله کافه‌های دهه ۳۰ و ۴۰ در تهران کافه فیروز بود که زمانی در خیابان «نوبهار» جمهوری برو و بیایی داشت و پاتوق افرادی چون «جلال آل‌احمد» و هوادارانش بود؛ محفل‌هایی که رنگ و بوی مذهبی داشتند.
کافه‌نشین‌ها خوب می‌دانند که عشق از سیاست خطرناک‌تر است. چون نشستن از زمان قاجار شروع شده است شاید آغاز چایخوری و قهوه‌خوری هم از همین قوم دلخوش و یکجانشین بوده است.تا اینکه سال‌های اخیر کافه‌های تهران، بوی نوستالژیک قهوه را در خیابان‌های شهر راه افتاد . کافه‌ها امن‌ترین جا برای خطرناک‌ترین گفت‌وگو‌ها شده‌اند.تهران هم در صد سال اخیر به جمع «کافه‌شهرها» پیوست، اما در دهه گذشته رشد کافه و کافه‌نشینی در تهران شگفت‌آور بوده است.
از مدیریت محترم کافه فیروز تهران و هموطنان ساکن تهران که تصویری از کافه فیروز دارند تقاضا دارم برای ما ارسال فرمایند .
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.