هفت برکه گراش

هفت برکه،در اصل  هفت آب‌انبار است؛ مکان‌های که به‌واسطه تامین آب در مناطق گرم و سوزان جنوب استان فارس، از اهمیت بسیار زیادی نزد مردمان این جوامع برخوردار بوده و هست. هفت برکه گراش ، مجموعه‌ای از هفت آب‌انبار کهن است که در شهر گراش، از توابع استان فارس قرار دارد و قدمت آنها را تا دوران صفوی، می‌دانند. هفت برکه اگرچه امروز بی‌استفاده مانده و در نقطه‌ای میان بافت تاریخی شهر گراش، به یادگار خفته است اما، بسیار هستند مردمانی که از این هفت گنبد و روزهایی که بر آنان رفته است،‌ خاطراتی شیرین و تلخ دارند، خاطراتی که گره عجیبی با حیات انسان دارد!
هفت برکه، در نزدیکی گورستان قدیمی گراش، بر زمین خفته است و براساس اسناد تاریخی، زمان ساختش به دوران صفوی و اوایل قاجار می‌رسد. این برکه‌ها به استناد کتیبه‌ای که در یکی از آن هفتگانه نصب شده، آخرین بار در دوران قاجار، مرمت و به چرخه زندگی مردمان دیار بازگردانده شده است. این بناهای تاریخی از سنگ و ملات گچ و آهک ساخته شده و دارای مخازن استوانه‌ای و پوشش گنبدی و درگاه‌های متعددی است. هفت آب انبار یا برکه گراش سال ۵۵ در قالب یک پرونده به شماره ۱۳۲۷ در فهرست ملی به ثبت رسیده است.

با توجه به شرایط آب و هوایی شهرستان گراش، این آب انبارها که به برکه نیز معروف است، برای تامین آب مورد نیاز مردم در مسیرهای از قبل تعیین شده ساخته می‌شد. عمده این آب انبارها که قدمتشان به دوره صفوی می‌رسد در واقع منبع مناسبی برای ذخیره آب مصرفی مردم بوده و تا سه دهه اخیر نیز کاربری داشته است. با اینکه یکی از آب انبارها دارای کتیبه است و به نام سازنده آن حاج ابوالحسن گراشی متعلق به ۲۰۰ سال قبل حک شده اما نمی‌توان به صراحت قدمت این بناهای تاریخی را به یک دوره خاص نسبت داد.
گِراش یکی دیگر از شهر‌هایی است که شاید بخواهید در نوروز به آنجا سفر کنید. این شهر در جنوب استان فارس قرار گرفته و در منطقه ناودیسی زاگرس چین‌خورده واقع شده است. بنای اولیه شهر گِراش در پیرامون قلعه همایون‌دژ که در بالای کوه کلات قرار دارد، شکل گرفته است بنابراین امروزه کوه کلات در مرکز شهر گِراش واقع شده و به نماد شهر تبدیل شده است. از جاذبه‌های گردشگری شهر گِراش می‌توان به برکه کل (بزرگترین آب‌انبار ایران)، قلعه همایون‌دژ، سد تنگ‌آب، برکه حاج اسدالله، مجموعه تاریخی هفت‌برکه، تپه باستانی گال، مسجد آخوند و حمام دهباشی اشاره کرد.