محمد حسن بهتونی به سال ۱۳۰۵ در تبریز متولد شد. او نه دانشگاهی رفته و نه دوره خاص هنری را گذرانده است. اما نسیم هنر، در درون او طوفانی به پا کرده و چونان فولادی آبدیده از او استادی متبحّر و تمام عیار در عرصه هنرهای تجسمی و پیکرتراشی ساخته است.او با سبک خاصی در هنرش با الهام از طبیعت زنده و محیط اطراف میوه ها، خوراکی ها و حتی اشیاء را نه بر روی بوم نقاشی، که در شکل سه بعدی و ملموس و شبیه به واقعیت، ساخته و پرداخته کرده و حس تشخیص و تعقّل هر بیننده را به اشتباه وا می دارد.او به فکر ساخت موزه خوراکی های استاد بهتونی رسید .
به گفته استاد، ساخت هر یک از این آثار، بسته به کوچکی و بزرگی، ظرافت و رنگ آن، ۵ تا ۱۵ روز زمان برده است. اما او با حوصله و پشتکار،در خلق آنها همت گمارده تا آنجا که بعید است تماشاگری، بعد از دیدن نمایشگاه آثار او آب لب و لوچه اش از دیدن آلوچه ، هندوانه و کباب سلطانی جاری نشود!
از دلمه برگ انگور گرفته تا «بورانی بادمجان» از خورشت فسنجان تا دیزی و آبگوشت و مهمتر از همه کوفته تبریزی که اکنون شهرتی جهانی به خود گرفته.
امروزه دیگر از ۱۵ نوع کوفته معروف تبریزی در سفره زنان و بانوان جوان نمی توان اثری یافت. چرا که زحمت تهیه آنها از حوصله جوانان امروزی خارج است و بیشتر زنان کدبانو و پا به سن گذاشته، این زحمت را به جان می خرند. اما آشپز کار کشته و ماهر ما همه را در این مطبخ خانه کوچک تهیه کرده و برای آیندگان به یادگار گذاشته است .
انواع سوپ و آش رشته، شله زرد و چلو کباب بختیاری، با دو سیخ گوجه نیم سوخته پخته شده بر روی ذغال، و در نهایت غذاهای امروزی نظیر پیتزا، ماکارونی و ژله و انواع مرباها.
استاد بهتونی خود می گوید: “شما ممکن است اینجا یک بشقاب برنج دم کرده را مشاهده کنید و خیال کنید که حتماً این دانه های برنج یک جا و در یک مرحله ساخته شده است. امّا این گونه نیست. چرا که این برنج ها به صورت تک به تک و دانه به دانه و با دست ساخته شده و اندازه واقعی نیز در ساخت آنها رعایت شده است. کیفیت و شکل کباب های ۵۰۰ ساله مربوط به دوره نادرشاه افشار و شاه اسماعیل صفوی را هم از متون ادبی و کتب تاریخی استخراج کرده و ساخته ام.
«کباب» که غذای مورد علاقه و معروف ما ایرانی هاست انواع مختلفی دارد که همه را اینجا از گچ و سیمان به تصویر کشیده ام. از تاوا کبابی و دونر کبابی گرفته تا بناب کباب و تاس کباب!
بی جهت، دست در جیب تان نکنید! به خودتان زحمت ندهید. اینجا چیزی برای فروش وجود ندارد. این را می شود از تابلویی که بر روی آن نوشته شده «غیر قابل فروش» می شود فهمید. استاد می توانست با فروش آثار خود، به ثروتی کلان دست یابد. اما مناعت طبع و عشق و علاقه به کارهای هنری و سرزمین آذربایجان مانع از آن شد که او وارد این حوزه شود. کما اینکه پیشنهادات اغوا کننده و کلانی نیز برای آثار او وجود داشته است. اما او دست رد به سینه همه زده است. حفظ اصالت کارهای هنری و شأن و جایگاه واقعی این آثار را نباید به بهایی اندک و ثمنی بُخس و زودگذر فروخت. هزینه های زندگی او تنها از راه فروش بلیط به بازدید کنندگان تامین شده است. او به این درآمد اندک قناعت کرده ولی حاضر نشده است ساحت بی پیرایه هنر را به حراج بگذارد.
چرا نمایشگاه خود را در سایر شهرها و کشورها برگزار نمی کنید؟! این سوالی است که از استاد می پرسیم. و او مهربانانه جواب می دهد:” برگزاری نمایشگاه در سایر شهرها و کشورها، برای چنین مجموعه های حساسی مشکل است. چرا که حمل و نقل و جابجایی آنها می تواند بر آنها ضربه بزند. شاید بشود برنامه یک گروه هنری و نمایشگاه نقاشی را در نقطه ای دیگر برگزار کرد اما جابجایی و نگه داری و بسته بندی این آثار بسیار مشکل و زیان بار است. کما اینکه این مشکل را در جابجایی های درون شهری در گذشته شاهد بودیم. اما با این حال اگر چنین اقدامی صورت می گرفت، شهرت این آثار، از مرزهای ایران و آسیا نیز فراتر می رفت. »
اشاره استاد به تغییر مکان این موزه در طی سالهای گذشته است. این نمایشگاه، ابتدا در خانه قدیمی خود او در یکی از کوچه پس کوچه های خیابان شریعتی جنوبی بر پا شده بود. نمایشگاه بعدها به محل نگارخانه مانی تبریز منتقل شد و در نهایت اکنون در جوار مقبره الشعرای تبریز جای گرفته است.
با توسعه مقبره الشعرا این نمایشگاه دیدنی در زیرزمین کتابخانه ملی سابق واقع در محوطه باغ گلستان استقرار یافته است که قرار است با اتمام عملیات اجرایی در مقبره الشعرا به محل اصلی خود انتقال یابد.
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.