روستای قالینی

قالینی Qalini

در قسمت جنوب شرق و به فصله ۴۰ کیلو متری از مرکز بخش واقع گردیده است .از نظر قومی و نژادی : احتمالاً در حدود بیشتر از ۲۰۰سال قبل بر حسب اظهار اهالی محل ،گروهی از مردم اطراف بهبان که به جهتی متواری شده اند به این محل پناه می آورند و در همین جا اسکان می یابند و ماندگار می شوند .گویش محلی متمایل به لوری اهالی شاید حقیقت امر را روشن سازد .

از قدیم الایام مردم پیرو مذهب تشییع و از خصلت های خوب انسانی برخوردار بوده اند و هستند . رسم و رسوم این روستا با دیگر روستاهای منطقه چندان تفاوتی ندارد مالک قدیمی ابراهیم رامجردی است.

صنایع دستی آنها قالی بافی است و اکثر زنان محل به امر قالی بافی مشغول می باشند .

افراد قدیمی اکثراً بی سواد هستند .

روستا دارای تأسیساتی به شرح ذیل است :

یک مدرسه ابتدایی دخترانه و پسرانه –یک مدرسه راهنمایی استیجاری دخترانه – خانه بهداشت –برق –آب آشامیدنی –مسجد و ساختمان در حال احداث مخابرات و فاقد درمانگاه و حمام عمومی می باشد .

جاده فرعی روستا که به اسفالت شیراز –جهرم منتهی می شود ۲۱ کیلو متر طول دارد و درخواست اهالی آسفالت این مسیر طولانی است تا از اتلاف وقت و خسارت به سایل نقلیه جلوگیری شود .

از آثارقدیمی روستا می توان امامزاده دست نا پیدا نام برد .

قالینی روستا یی است کوهپایه ای .روستا با آن خانه های قد و نیم قدش ،روی دامنه های کوه گرم اعلام موجودیت می نماید ،خانه هایی پشت رو پشت وپله پله ای انگار با هم قصد تسخیر قله های سپیدار را دارند .

باغستان سرسبز و زیبای این روستا که دست پرورده مردمان زحمتکش آنجاست از دو سمت شمال شرق و مشرق بغل باز کرده و روستا را در آغوش گرفته است .در سمت مغرب آن در چشم انداز نگاهت چندین تپه کوتاه و بلند قرار گرفته که پشت این تپه مزرعه ای به نام کشکر (KASKAR) به چشم می خورد . که در انتهای مزرعه مرز فی ما بین قالینی و لرد خزان است .در دمدمه های بهار بلبلان بر شاخسار درختان و کبک ها بر دامنه کوهپایه ها هر کدام به نوعی نغمه سرایی می کنند و رسیدن بها ر را پاس می دارند .در این ایام درختان بادام ،زردآلو ،سیب هر کدام با رنگ مخصوص به خود از دور خود نمایی می کنند و به روی مردم آنجا لبخند می زنند .و تو اگر از داخل روستا به دامنه ها و قله کوه نگاه کنی مفروشی از فیروزه بر سطح کوهپایه ها خواهی دید .روستا در بهار و پاییز و زمستان فوق العاده زیباست و هر کدام از این فصول با جلوه خاص خود بر رغبت نگاه بیننده سهم بسزایی دارند .

– نوع فعالیت مردم :فعالیت مردمان این روستا به ترتیب اهمیت کشاورزی و دامداری است که کشاورزی آن شامل غرس و پرورش انواع درختان مرکبات ،خرما ،دامداری ،نگهداری و پرورش گاو و گوسفند و بز می باشد .در این روستا زنان نیز دوشادوش با مردان در امر تلاش جهت امرار و معاش فعالیت دارند و قالیبافی که یکی از صنایع دستی کشورمان است توسط آنان انجام می گیرد .قالی های بافته شده در منطقه و حتی خارج از منطقه از نظر لطافت و ظرافت مشهور است و تقریباً دو پنجم درآمد این روستا را تشکیل می دهد .

– محصولات عمده :خرما –مرکبات-برنج-گندم-که علاوه بر مصرف روستا همجوار و حتی شهرستانهای اطراف عرضه می شود .

– محصولات غیر عمده :صیفی جات است که به مصرف اهالی می رسد .

– نحوی استفاده از آب آشامیدنی :این آبادی دارای چشمه سار های متعدد است که از میان آنها سه چشمه نقش حیاتی تری ایفا می کند .یکی به نام آب باریک که در مشرق روستا واقع است ،دیگری چشمه آب مسجدی در جنوب و چشمه آب گپدر شمال که هر سه چشمه دارای آب شیرین و گوارا است و لازم به ذکر است که عمده آب شبکه آبیاری قالینی از چشمه آب مسجدی تغذیه می شود که به وسیله لوله قطوری آب را از چشمه گرفته و طی مسافتی حدود ۳۰متر به درون محفظه ای به طول و عرض تقریبی ۲۰*۲۰ و عمق ۴۰ متر می ریزد و به وسیله موتور به بالای تپه ای بلند که به تل برجی معروف است هدایت و به درون منبع زمینی که با سنگ و سیمان ساخته شده می ریزد . این منبع در حدود ۳۵۰متر تا چاه آب و تلمبه فاصله دارد .

این منبع گنجایش ۲۰۰.۰۰۰ لیتر آب را دارد و چون بالای تل واقع شده لوله های آبیاری دارای فشار زیادی است .اما باید گفت با وجود داشتن شبکه آبیاری و آبرسانی هنوز هم اهالی کم وبیش از هر چشمه آب جهت آشامیدن و مصارف دیگر استفاده می کنند .

آداب و رسوم محلی و مرسوم : آداب و رسوم محلی این روستا با دیگر روستا های بخش تفاوتی ندارد و به مصداق این سخن پند آموز و گهربار سعدی که می فرماید :

چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار

شریک غم و شریک شادی همند و به صورت قراردادی در هنگام اندوه لباس تیره و در هنگام شادی لباس شادی را می پوشند .

شب نشینی با دوستان و آشنایان در فصل زمستان مخصوصاً شب های بارانی مرسوم ومعمول است .مهمان نوازی یکی از نشانه های بارز این روستا است .معامله و داد و ستد در این روستا بیشتر به شیوه گذشته به صورت پایاپای یا تهاتری انجام می پزیرد .

در مراسم عروسی نیز باید گفت علاوه بر شیربها ومهریه که معمولاً در برخی جاها معمول و مرسوم است ،به نسبت توانایی داماد گرفتن برنج و روغن و آرد و گوسفند و قند و چای و دیگر مخارج عروسی که در مراسم دو روزه در خانه عروس به مصرف می رسد و به عهده داماد است که بایستی آن را تهیه ببیند .

– مناسبت نام محل: نام قبلی و فعلی این محل ،قالینی است و نام دیگری نداشته و ندارد .برخی معتقدند در زمان قدیم که صنعت قالیبافی به شیوه مکانیزه و پیشرفت ماشینی نبوده ،قالی های این روستا در منطقه و خارج از منطقه از صنایع دستی ارزشمندی محسوب می شده است که هنوز همچنان ارزش خود را حفظ کرده اند و از لطافت و ظرافت خاص خود برخوردار است .

مقبره دو امامزاده در این روستا وجود دارد یکی به نام امامزاده سبز پوشان که در بین باغات این روستا قرار دارد و تا محل حدوداً ۳۰۰ متر فاصله دارد و دیگری امامزاده دست ناپیدا که بر دامنه تپه واقع است و فاصله اش تا محل قریب ۴ کیلومتر است .هر دو امامزاده فاقد گنبد و بارگاه است .

بعضی از اهالی روستا به خاطر اعتقادی که به این دو امامزاده دارند جهت گرهگشایی کارشان نذر می کنند و دیگ جوش می دهند .دیگ جوش معمولاً در فصل بهار و در جوار آرامگاه امامزاده دست نا پیدا انجام می شود .منظور از دیگ جوش یعنی ذبح گوسفند و طبخ و دعوت از اهالی روستا به صرف ناهار است .

– افراد مشهور و متشخص محل : این روستا بر اثر فقر مالی و فرهنگی و عدم دسترسی آنان به مراکز آموزش عالی بهره کمتری از افراد تحصیل کرده دارد و اکثر افراد درس خوانده و از فوق دیپلم فراتر نگذاشته اند .که امید میرود در آینده نه چندان دور شاهد قشر تحصیل کرده ای در سطح عالی باشیم .

– تعداد مدارس محل : این روستا دارای یک مدرسه ابتدایی به نام شهید حاتم نجفی است و همچنین یک مدرسه راهنمایی به نام مسجد محمد صادق قائدی دارد .

تعداد مساجد محل : این محل دارای یک مسجد به نام مسجد حضرت محمد (ص) است .

– حد فاصل بین جاده اصلی و محل :فاصله روستا تا جاده اصلی ۲۳ کیلومتر است که جاده خاکی و پر سنگ است .در فصل زمستان بر اثر بارندگی سیلابها بر آن جاری می شوند و جاده را مخروبه می کنند و ایاب و ذهاب وسایل نقلیه مختلط می سازند و با این وضع مناسبت دارد ارگانهای ذیربط جهت مرمت جاده فوق الذکر مساعدت مقتضی مبذول دارند .

– بازی های مرسوم محلی : در این آبادی از قدیم الایام بازیهایی معمول و مرسوم بوده که اکنون آن بازی ها دیگر رایج نیست مانند :بند بازی-شیر بچه گیر – منقلو –لعکرو-لعکه بازی –بندک سر گاو –قایم موشک بازی و دیگر این بازی ها رایج نیست فقط به نام آنها اکتفا می کنیم .اما بازی های مرسوم فعلی والیبال و فوتبال می باشد .