مناطق روستایی و گذرگاههای آن‌ها که کمبود راههای ارتباطی ماشین رو و نوع معیشت مبتنی بردامداری و کشاورزی و … سبب تحرک فراوان در فصول سه گانه بهار و تابستان و پائیز (که فصل کار هستند) می باشد، پا افزاری را می‌طلبد که سبک- راحت – مقاوم – خنک و در عین حال ارزان باشد و خود عشایر، و روستاییان و جوامع نیمه شهری با امکانات موجود در منطقه قادر به تولید آن باشند.
گیوه
گیوه نوعی پای افزار است که رویه آن را از ریسمان و نخ پرگ یعنی ریسمانهای پنبه‌ای بافته و ته آن را گاه از چرم و غالباً از لته‌های بهم فشرده و در هم کشیده می‌سازند.
گیوه را باید یکی از جالبترین و ارزنده ترین صنایع دستی روستایی ایران دانست. کار گیوه کشی معمولاً در دو مرحله کارگاهی و خانگی انجام میشود. کارهای مربوط به تخت گیوه که کاری مردانه است معمولاً در کارگاه و یا مغازه ها با ابزار گوناگون انجام میشود.
در مناطق شهری کارهای مربوط به رویه گیوه توسط زنان و در خانه ها صورت میگیرد. این کار در روستا ها هم به دست زنان و هم به دست مردان در خانه و قهوه خانه و اماکن عمومی در ایام فراغت انجام میشود.
مراکز تولید گیوه در ایران پراکنده بود و تقریبا در بیشتر نقاط کشور نشانه‌هایی از تولید این محصول میتوان دید.
چاروق
چاروق یا چارق نوعی پایپوش قدیمی و پای افزار دهقانان است که بندها و تسمه های بلند دارد و بندهای آن را به ساق پا میپیچند که اصطلاحاً به آن شم ، پاتابه و پالیک نیز گفته میشود در سالهای اخیر تا حدودی جنبه های مصرفی خود را از دست داده و تولید آن بیشتر جنبه تزئینی دارد ولی هنوز کم و بیش در اکثر مناطق روستایی کشور تولید میشود.
نحوه تولید چاروق مشابه تهیه کفش می‌باشد. مهمترین ماده اولیه مورد مصرف چاروق دوزان چرم است که به اندازه ی مورد نیاز بریده و قالب بندی می‌کنند بطوریکه با فشار و دقت قالب در چرم جای گیرد.
مهمترین مراکز تولید چاروق در ایران زنجان، قوچان ، ابیانه، مهاباد و سردشت می‌باشد. مطالب بیشتر در مورد چاروق، در بخش صنایع دستی زنجان آورده شده است.
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.