خواستگاری در میان ایلات کرد شمال خراسان چه برای اقوام نزدیک و چه دور، تقریبا یکسان بوده است. خواستگاری با اقدام پدرو مادر پسر – که معمولا در مرحله اول زنها هستند – وبا رفتن به خانه دختر مورد نظر، شروع می شود تا نظر پدر و مادر دختر را نسبت به خود جلب کنند. بعد از خواستگاری رسمی پدر داماد، همراه چند نفر از ریش سفیدان و بزرگتران طایفه برای گفتگو و قول و قرار گذاشتن به منزل پدر دختر می برند و موضوع خواستگاری را مطرح می کنند. در بین اقوام کرمانج خراسان شمالی رسم براین است که جهیزیه و لوازم مورد نیاز کلاً بر عهده خانواده داماد است یعنی داماد باید جهیزیه را تهیه کرده یا پولش را بدهد. روز بعد، پدر یا بزرگتر داماد، دعوتنامه ها را برای مهمانان راه دور می فرستد یا پیکی را همراه با کاغذ روانه می کرد و خود، مابقی مهمانان را دعوت می نمود و برای اهالی کاسه ای پر از شیرینی و آب نبات کرده، تک تک خانواده ها را جهت مراسم شیرینی خوری (قند شکستن) دعوت می کنند سپس در روز موعود همه ی مهمانان به منزل پدر داماد می آیند. قبل از روز انجام مراسم، ابتدا از خانه داماد مقداری برنج، روغن، نان(یاآرد)، قند، چای، شیرینی و یک یا چند گوسفند به خانه پدر دخترفرستاده می شود، تا برای شام آن شب مهمان دو طرف، تدارک لازم را ببینند. مهمانان به فراخور حال، با اهدای مبلغی پول و تبریک گفتن، وارد منزل پدر عروس می شو ند. نوازندگان نیز به استقبال مهمانان تازه وارد رفته، انعامی از آنان می گرفتند سپس به داخل منزل، دعوت و با نقل و شیرینی و چای پذیرایی می شوند. بعد از پذیرایی، نوازندگان ساز و دهل، شروع به نواختن آهنگ های محلی می کنند . سپس ریش سفیدی که نقش بزرگتر را بر عهده دارد ، دستور می دهد خوانچه ها را از اتاق دیگر به اتاق پذیرایی بیاورند و به یکی از خدمتکاران اشاره می کند تا پوشش خوانچه را بردارد. پس از برداشتن خوانچه ها، ریش سفید خانواده عروس، رو به مهمانان می کند و می گفت:«اگر امانتی دارید تحویل بدهید.» یکی از اعضای خانواده داماد که آوردنده ی پول بود پیش می رود و پول را که در دستمال ابریشمی پیچیده، تقدیم می کند در حنابندان رسم این است که در خانه داماد کمی از همان حنایی که برای داماد تهیه شده در ظرفی ریخته و یکی از زنان وابسته به خانواده،آن را به خانه عروس می برد. این ظرف حنا، باید با چند هدیه مناسب و قیمتی برای عروس ،همراه باشد. درطول مدت زمانی که حاضرین مشغول حنابستن به دستهای عروس بودند، برخی از زنان آواز می خواندند و شعرهایی که می خواندند اغلب چند پهلو و طعنه آمیز بود، مثلا خواهر عروس می گفت: «دختر ما را به التماس بردید» و خواهر داماد می گفت: «باالتماس، دخترتان را به ما دادید». سپس به مهمانان شام داده می شد و پس از حنابندان، دختر و پسر رسماً نامزد یکدیگر به حساب می شدند در فاصله نامزدی تا عروسی هر قدر هم طول کشد، داماد موظف است هنگام فرا رسیدن جشن های ملی و مذهبی چیزهایی از قبیل قند، برنج و روغن، همراه هدایای قیمتی به خانه عروس بفرستد. البته، خانواده عروس نیز خنچه داماد را خالی بر نمی گرداندند و معمولاً یک قواره پارچه پیراهنی برای داماد در آن می گذاشتند. به این ترتیب مراسم ازدواج یک زوج را انجام می دادند. البته در سالهای اخیر جوانان کرمانج خراسان شمالی دوباره به رسم وآیین عروسی کرمانجی علاقه مند شدند و عروسیها را سنتی برگزار می کنند چون هم هزینه های عرسی کمتر است وهم صمیمیتها رابیشتر میکند.
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.