آداب خواستگاری و بله بران سنتی

مراسم خواستگاری معمولا بدین تربیب بود که مادر داماد به چند تن از زنانی که کارشان پیدا کردن دختر بود ، می سپرد که اگر دختری را با شرایط مورد
نظر وی در نظر دارند به او معرفی کنند و یا درصدد پیدا کردن چنین دختری باشند . پس از مدتی ، یکی از زنان دختری را در نظر می گرفت و به همراه یک یا چند تن از زنان خانواده ی داماد برای دیدن دختر مورد نظر سرزده به خانه ی او می رفتند . دختر دم بخت بعد از مدتی با کاسه ای آب وارد اتاق خواستگاران می شد و آب را به آن ها تعارف می کرد و پس از آن به کناری می نشست . در این هنگام یکی از خواست گاران که از همه با تجربه تر بود به طرف دختر می رفت و چادر یا چارقد دختر را کنار می زد دستی به سر وی می کشید و موهای دختر را جا به جا می کرد تا مطمئن شود که دختر کچل نیست و موهای او عاریه ای نیست . بعد از انجام این تشریفات و پسندیده شدن دختر به خانه ی داماد می رفتند و ماجرا را شرح می دادند .
داماد نیز با توضیحات خواستگاران تصویر دختر را در ذهنش مجسم می کرد و آنگاه موافقت و یا محالفت خود را اعلام می داشت .
در صورت موافقت داماد ، پدر وی به همراه چند تن از بزرگان فامیل به خانه ی دختر می رفتند و به اصطلاح شیرینی می خوردند . فردای آن روز ، مادر و خاله و عمو و دیگر کسان نزدیک داماد برای بله بران به خانه ی عروس می رفتند و درباره ی مهریه و شیربها و روز عروسی و مسائلی نظیر آن صحبت می کردند . پس از چند روز از خانه ی داماد هدایایی به وسیله ی چندین مجمعه به منزل عروس فرستاده می شد . وسایل درون مجمعه ها معمولا عبارت بود از یک عدد انگشتری یا حلقه ی طلا ، یک کاسه نبات ، دو کله قند ، تعدادی لباس برای پدر و مادر و خود عروس که بسته به فصول سال از جنس های مختلف انتخاب شده بود . البسه ای که برای عروس فرستاده می شد . معمولا عبارت بود از چادر پیراهن ، تنبان یا دامن ، یک جفت کفش ، دو جفت جوراب و تعدادی زیرجامه هم چنین مقداری از میوه های فصل و شیرینی نیز جزو اصلی این هدایا به شمار می آمد .