کوچه حاجی ها ، محله پولداران تهران در قدیم می باشد.با اینکه فاصله طبقاتی در تهران قدیم نیز وجود داشت اما باز هم بیشتر خانواده‌های فقیر و غنی درکنار هم زندگی می‌کردند. با این تفاوت که گاهی ممکن بود در یک خانه بزرگ که بیش از ۲۰ اتاق داشت ۲۰ خانوار، زندگی و در خانه مجاور آن یک خانواده از ۲۰ اتاق استفاده کنند. البته با همه این اوصاف باز هم کوچه‌ها و محدوده‌هایی بودند که فقط مختص پولدارهای تهران بود.
بیشتر این کوچه‌ها و گذرها در محله عودلاجان واقع شده بود و با استناد به تاریخ شفاهی تهران و نام‌های به جا مانده از کوچه‌ها می‌توان اثبات کرد که عودلاجان محله ثروتمندان دارالخلافه بوده است.کوچه حاجی ها یکی از کوچه های معروف محله عودلاجان بود. اغلب پولداران تهرانی که آن قدر تمکن مالی داشتند که بتوانند به حج بروند در این کوچه زندگی می کردند. قدیم ها رفتن به مکه کار سختی بود و آن ها که خدم و حشمی داشتند می توانستند با اسب و شتر به این سفر طولانی بروند؛ سفری که حداقل ۲ تا ۳ سال طول می کشید.
وقتی ارگ سلطانی بازسازی شد و به دستور ناصرالدین‌شاه تهران عتیق گسترش پیدا کرد و خندق‌های قدیمی پر شدند شاه دستور داد در بافت برخی نقاط شهر تناسب ایجاد شود. او معتقد بود خوبیت ندارد که بین ارگ سلطانی و بناهای اطراف آن تفاوت فاحشی وجود داشته باشد. در واقع باید همسایه‌هایی کنار ارگ سلطانی باشند که متمول‌تر از دیگر افراد عامه جامعه باشند. برای ایجاد تناسب میان ارگ و بناهای مجاور، اشراف و رجال در بخش جنوبی و بازرگانان عمده و صاحب‌نام در بخش شرقی ارگ ساکن می‌شدند. از آنجایی که ما در فرهنگمان به هرکسی که پولدار باشد می‌گوییم «حاجی» مترادف با مایه‌دار و ثروتمند. در واقع همه ساکنان این کوچه حاجی نبودند بلکه تاجر و رجال بودند اما کلمه حاجی برای پولدارهای تهران استفاده می‌شد.
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.