خانه مهرانگیز کامبیز تهران

خانه مهرانگیز کامبیزکه از آن با عنوان خانه آقا جلال تهرانی نیز یاد می شود، یکی از بناهای تاریخی شهر تهران است که پس از بازی سریال «پدرسالار» در آن برای بسیاری از مردم به یادماندنی شد. خانه مهرانگیز کامبیز هم اکنون به عنوان خانه فرهنگ محله امامزاده یحیی (ع) مورد استفاده قرار می گیرد تا نام پدرسالار برای همیشه در این محله به یادگار بماند.

به محله‌ی امامزاده یحیی که وارد شوید و نام خانه‌ی «پدرسالار» را به زبان بیاورید، راه را همه می‌دانند، کوچه‌ی «هداوند»، شماره‌ی (۷)، جایی که الان به «خانه فرهنگ امامزاده یحیی» تبدیل شده است. این خانه تاریخی با قدمتی ۸۳ ساله به خانواده آقا جلال تهرانی منسوب است. بنا دارای دو طبقه است و درهای آهنی هم جای درهای چوبی و قدیمی را گرفته اما هنوز هم خانه ای زیبا و به یادماندنی است.

«مهرانگیز کامبیز» مالک این عمارت قاجاری بوده، ولی از او اطلاعات دقیقی باقی نمانده و حتی پس از فروختن خانه، به‌خاطر کهولت سن به خانه سالمندان رفته است. فقط برخی قدیمی‌های محله به یاد دارند که «مهرانگیز کامبیز» مراسم مذهبی و روضه در این خانه برپا می‌کرد و کودکان را هم به خانه راه نمی‌داد.
«آقا جلال تهرانی» که در دوران پهلوی، به‌خاطر ملاقات با امام خمینی (ره) از ریاست شورای سلطنت استعفا داده بود، اوایل انقلاب، خانه‌ی «مهرانگیز کامبیز» را خرید. این خانه بعدها به سرهنگی واگذار شد که گفته می‌شود، یک چلوکبابی داشته و این خانه را به‌جای عوارض و بدهی‌های زیادی که داشته، به شهرداری منطقه‌ی ۱۵ تهران می‌دهد.
مرحوم «اکبر خواجویی» – خالق سریال «پدرسالار» – حدود سال‌های ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۱ سر می‌رسد و با پیگیری فراوان، خانه را به‌عنوان لوکیشن سریال در اختیار می‌گیرد. پس از پایان ساخت سریال، شهرداری منطقه‌ی ۱۵ آن را به‌عنوان دومین خانه‌ی فرهنگ تهران، به نام «امامزاده یحیی» نامگذاری کرد و در سال ۱۳۷۵ تملک آن به منطقه‌ی ۱۲ واگذار شد.
جای در کوچک خانه و دیوارهای سفید و کشدارش، حالا میله‌های آهنی ایستاده‌اند که دیگر داخل خانه را از نگاه‌های غریبه پنهان نمی‌کنند. بنای اصلی خانه شامل اندرونی و بیرونی بوده، اما حالا دیگر هیچ نشانی از آن بخش‌ها باقی نمانده است؛ اندرونی خانه در زمان ساخت سریال، محل زندگی خانواده‌ی برادر بزرگ‌تر یعنی «اسدالله‌خان» بود و بیرونی‌اش متعلق به برادر کوچک‌تر «عمومصطفی». حالا بیرونی و اندرونی خانه یکی شده و بخشی از راه‌پله‌های خانه‌ی «عمومصطفی» به سرویس بهداشتی خانه‌ی فرهنگ و اتاق‌هایش به کافی‌نت، باشگاه اینترنت و مرکز حسابداری تبدیل شده است.
اما حیاط خانه، همان است؛ فقط با یک تفاوت بزرگ، حوض آبی‌رنگ میان خانه، دیگر وجود ندارد و جایش را موزاییک‌هایی پوشانده‌اند. خوشبختانه ستون‌های بلند و محکم ایوان با تزیینات رنگی و کنده‌کاری‌هایش هنوز ‌استوارند و سردر اتاق مهمان‌نشین که سفره‌های بلند «اسدالله‌خان» در آنجا پهن می‌شد، همچنان به گره‌چینی و تزیینات آیینه‌کاری دوره‌ی قاجار مزین است.
اگر از پله‌های سمت راست ایوان پایین بیایید، نخست به مطبخ‌خانه می‌رسید و اگر دوباره پله‌های مقابل را بالا بروید، اتاق «آذر» (با بازی کمند امیرسلیمانی) عروس کوچک خانواده و ناصر (با بازی ناصر هاشمی) که باعث آن همه بلبشو شدند، قرار دارد. حالا صدای بچه‌ها بیشتر از هر جای دیگر، از این اتاق به گوش می‌رسد.
اتاق زهرا (با بازی کتایون ریاحی) عروس بزرگ خانواده و جمال (با بازی خسرو شجاع‌زاده) پسر بزرگ «اسدلله‌خان» حالا به دفتر مدیریت و اتاق «سفال» خانه‌ی فرهنگ تبدیل شده است.
از پله‌ها که پایین بیایید برای رسیدن به اتاق جلال (با بازی محمود پاک‌نیت) پسر وسط پدرسالار و زهره (با بازی اکرم محمدی) باید به زیرزمین خانه بروید، این پله‌ها حالا به سالن ورزشی خانه‌ی فرهنگ می‌رسند.
تنها نشان از گذشته‌ی این خانه در شاه‌نشین یا اتاق مهمانی خانه‌ی اسدالله‌خان، شومینه‌ی قدیمی است که به‌نظر می‌رسد آن‌ هم تا چند سال دیگر از معماری این اتاق حذف شود. همان‌جا که اسدالله‌خان پس از آن‌که فرزندانش دست رد بر سینه‌اش می‌زنند، بشقاب‌های سفره‌ی شام را زیر پا خورد می‌کند، ملوک بر دست می‌زند و گریه می‌کند.

آدرس : خیابان امیرکبیر، کوچه میرزا محمود وزیر، کوچه هداوند