روستای جندان

موقعیت جغرافیایی روستای جندان این روستا از توابع دهستان رودشت شرقی بوده و تا مرکز دهستان (کفران،فارفان) ۵ کیلومتر فاصله داشته،فاصله آن تا مرکز بخش (شهر ورزنه)۱۲ کیلومتر است و تا شهر اصفهان ۱۰۵ کیلومتر فاصله دارد.تعداد خانوار آن ۵۵۰ و جمعیت آن ۲۱۰۰ نفر می باشد و از آثار تاریخی روستا به کلی ویران شده است و فقط یک امامزاده و قسمت کوچکی از برج دفاعی قلعه باقی مانده است مراسم ایام شهادت امام حسن مجتبی (ع) دربیست وهشتم ماه صفردراین روستابسیارباشکوه برگزارمی شود وازنقاط مختلف برای شرکت دراین مراسم به این روستا مراجعت می نمایند.شغل اهالی کشاورزی ودامداری می باشد وبعضی هم به مشاغل آزادروی آورده اند .روستا دارای یک شعبه بانک کشاورزی ومدارس پسرانه ودخترانه درهمه مقاطع تحصیلی می باشد. مردم روستای جندان به زبان ولایتی (زرتشتی)صحبت میکنند. گویش محلی جندان و روستاهای بخش بن رود در پهنه بزرگی از مراکز ایران مردمانی زندگی می کنند مه کم و بیش گویش آنها یکسان است. این منطقه از شمال پارس آغاز شده و بخشهای جنوب شرقی اصفهان (کوهپایه، بن رود، جلگه، جرقویه علیا و جرقویه سفلی )و بخشهای شمالی (میمه) و همچنین شهرستان های نایین، اردستان، نطنز، دلیجان و خوانسار را در بر می گیرد. مردم این منطقه تا حدودی در فرهنگ و تمدن هماهنگی دارند و به زبانی سخن می گویند که خود شاخه ای از زبان پهلوی ساسانی و پارسیک جنوبی است و محققین و پژوهشگران نیز سمنان و بخش هایی از کاشان و اصفهان را از یادگار های زبان پهلوی (پارتی) می دانند پیش از زمان پیدایش در زمان ساسانیان زبان مردم ایران زبان پارسیک یا پهلوی ساسانی بوده و این لهجه ای از زبان پهلوی اشکانی به شمار می‌رفت که در جنوب ایران رواج داشت. لذا پیش از اسلام چون این سرزمین به استان فارس نزدیکتر بوده بنابراین به همان لهجه پهلوی اشکانی سخن می راندند و می توان گویش کنونی مردم این سامان را بازمانده ی زبان پارسیک یا پهلو ی ساسانی دانست. در کتاب جغرافیای اصفهان آمده است :”نشانه ای که از قدمت اصفهان در دست داریم گویش مردم اصفهان، دهستانها و روستاهای اطراف آن به ویژه گویش مردمان زفره، زواره، اردستان، برخوار، جرقویه و کوهپایه و جندان و پیرامون سده که از گونه اوستا و پارسی و سکایی و پهلوی و پارسیک سغدی است می باشد. و هنوز که چهارده قرن از روزگار ساسانیان می گذرد با این همه ی فراز و نشیب ها به یادگار مانده است که در نوشتار واژه هایی از چگونگی گویش مردم ورزنه را که از بازماندگان مردم شهر کهایی چون “سبا” می باشند، می آوریم هر چند که برخی از آثار دوران اشکانی و ساسانی ویران شده و برخی برخی جای خود را به روستاهای جدید و کوچک داده اند ولی همگی به همان زبان سخن می گویند و پس از حمله اعراب پذیرش دین اسلام این زبان از رونق افتاده و به جای زبان پارسی رواج یافت، مردم ورزنه بر این باورند که زبان آنان ریشه زردشتی دارد.