خطرات گردشگری برای صنایع دستی

با وجودی که صنایع دستی و گردشگری به وضوح گستره ای از همکاری را ایجاد می کنند که می تواند هم به نفع گردشگر و هم جامعه میزبان باشد، اما این عمل خطراتی نیز در پی دارد. زمانی صنایع دستی گردشگری موفق خواهد می شود:
• توسعه گردشگری می تواند سبب رشد ارتباط نابرابر میان سازنده و مصرف کننده در برابر فروشنده نهایی شود (Little,2005 ). هر چه مراحل توزیع از افراد بیشتری بگذرد قیمت نهایی بالاتر خواهد بود، اما سود اندکی از این قیمت بالا نصیب سازنده اصلی می شود. از سویی دیگر، در بسیاری موارد مصرف کننده نهایی نیز کالا را با قیمتی بیشتر از ارزش واقعی آن می خرد که در نهایت می تواند منجر به نارضایتی وی شده وگاه تبدیل به عامل بازدارنده ای در خرید صنایع می شود. در این میان بیشترین سود نصیب واسطه ها می گردد و این ارتباط نابرابر و کسب سود اندک از سوی سازنده اصلی می تواند به بی انگیزگی و در نهایت خروج از روند تولید صنایع دستی بیانجامد. تأسیس تعاونی ها راه حلی است که در بسیاری از جوامع بومی آمریکای شمالی، استرالیا و اروپا جواب داده است. تعاونی ها در قبال همه بخش های توزیع مسئولیت داشته و بنابراین اعضای آن ها به طور مستقیم به سود بیشتری می رسند (Mckercher,2006) .

• عدم شناخت سازندگان از شیوه های درست قیمت گذاری مشکل دیگری است. اغلب صنعتگران بومی از ارزش حقیقی که مصرف کننده برای مصنوعات آنان قایل است، بی اطلاعند و درباره راهککارهای مختلف قیمت گذاری دانش کافی ندارند.در نتیجه آن ها به جای قیمتی که نشان دهنده ارزش حقیقی و کمیاب هنر دستی آن ها است قیمت بسیار پایینرا پیشنهاد می دهند، چرا که پیشتر واسطه ها با قیمت های اندک محصولات آن ها را خریداری کرده و ایشان را قانع کرده اند که ارزش واقعی محصولاتشان قیمت های ارائه شده از سوی آن هاست. بنابراین در اغلب موارد، صنایع دستی که در محل ساخت خریداری می شوند، بسیار ارزان هستند. این مشکل تنها برای صنایع دستی نیست، بلکه در مورد سایر خرده تجارت های صنعت گردشگری نیز مصداق دارد.

• محبوبیتی که گردشگری برای صنایع دستی ایجاد می کند ممکن است در نهایت منجر به استثمار تولید کنندگان محصولات دستی شود. از یک سو توسعه گردشگری در یک منطقه تقاضا برای صنایع دستی را اقزایش می دهد و از سویی دیگر اندکی از تولیدکنندگان توانایی صنعتی کردن روند تولید خود را دارند، بنابراین بیشتر افراد باید ساعات بیشتری کارکنند. فشار تقاضای زیاد ممکن است یک فعالیت لذتبخش را به شغلی طاقت فرسا تبدیل نماید که سودی برابر با تلاش کارگران نیز نداشته و موجب استثمار آنان گردد.

• در صورت مدیریت ناکارآمد، گردشگری می تواند موجب بی هویتی صنایع دستی یک منطقه شده و سازندگان را به ساخت آثار کلیشه ای و یا آثاری با الگوهای غیر بومی بکشاند.این امر سبب می شودکه تولید کنندگان تنها به تولید آثاری مطابق میل گردشگران بپردازند، بدون اینکه هویت اصیل آثار را درنظر گرفته و سعی کنند با تنوع در مهارت و نوآوری، محصولاتی ارائه دهند که نشانگر یک سنت فرهنگی احیا شده باشد. برای مثال دولت تایلند سعی کرد منسوجات دستی را تولید کند که شیوه های بافت آن بی نظیر بوده و مورد استقبال گردشگران قرار بگیرد، بنابراین برنامه ای را بدون مشورت با جامعه بومی به اجرا نهاد. افزایش کشمکش بین تولید کنندگان و گسترش تضاد های سلیقه ای گروه های مختلف جامعه، مردم را به این نتیجه رسانید که نیاز به تولید اشیاء مورد پسند گردشگران، آنان را به سوی بی هویتی در ساخت الگوهای بی نظیر بافندگیشان می برد(همان).

• گردشگری می تواند سبب سرقت هویت فرهنگی آثار دستی شود. توسعه گردشگری و ایجاد ارتباطات گسترده میان فرهنگ های مختلف سبب اشاعه سنن فرهنگی در نقاط مختلف می گردد، در کنار آن رقابت بر سر کسب سود بیشتر در این عرصه ممکن است صنعتگران را وادارد تا برای جلب توجه بیشتر گردشگران از مضامین، نقش مایه ها یا اشکال مربوط به صنایع دستی دیگر مناطق بهره برداری کنند.