واجارگاه

کتاب برهان قاطع در توضیح لغت (( واجار)) آمده بر وزن و معنی بازار است . ریشه آن از زبان پهلوی (( واکار یا واچار)) است . فرهنگ معین نیز با معنی مشابهی برای کلمه (( واجار)) از واجارگاه چنین یاد میکند : واجارگاه دهی است از دهستان پلرود بار تابع بخش رودسر از شهرستان لاهیجان که ۹۴۰ سکنه دارد و آب مشروب آن از نهر پلرود است و در این ماخذ همچنین آمده است اهالی آنجا شیعه مذهبند و زبان مادری آنها گیلکی و شغل عمده شان زراعت است . آب و هوای آن مالاریایی و محصولات مهمش برنج و چای است و راه مالرو دارد .

به واجارگاه میتوان ( باغ – شهر) و یا ( روستا – شهر ) اطلاق نمود . شهری که با تابعیت از باغهای چای اطراف و مزارع برنج نضج گرفت و چهره و بافت روستائی آن به شهر تبدیل شد.

محدوده این شهر سطح وسیعی را شامل میشود که از دریا تا کوهپایه را در بر میگیرد و دراین محدوده بیشترین درصد بافت به باغات چای و برنج و باغهای پراکنده مرکبات اختصاص دارد. در میان این فضا کانونهای مسکونی پراکنده همچون لزرجان – کنگاچرک – شبخوسکله – بالا نوده – شهید سرا – علی آباد – بندبن – سلیم سرا – اسلام آباد و مریمدشت همچنین کالبد و بافت آرام شهر واجارگاه به فاصله ای اندک از یکدیگر قرار گرفته اند .

این شهر در قسمت جلگه ای در فاصله ۳ کیلومتر از جاده کناره و ۵ کیلومتر دریای خزر و شهر کلاچای واقع شده است و در اولین سرشماری عمومی نفوس در سال ۱۳۳۵ از آبادی واجارگاه که از بخش رودسر و تابع شهرستان شهسوار در استان مازندران بود آمارگیری بعمل آمد.

در سال ۱۳۵۵ بهنگام سومین سرشماری کلاچای یک شهر محسوب میشد و واجارگاه نیز بعنوان نقطه ای دارای شهرداری از دهستان رحیم آباد و در حوزه آن شهر و تابع شهرستان رودسر قرار گرفت که جمعیت آن ۳۸۷۹ نفر و ۷۲۶ خانوار به ثبت رسید .

و در سرشماری سال ۱۳۶۵ واجارگاه تابع بخش مرکزی شهرستان رودسر و بعنوان یک از شهرهای شش گانه شهرستان اعلام شد و جمعیت آن ۵۸۷۹ نفر و ۱۱۷۹ خانوار معرفی مینماید.

مردم منطقه واجارگاه به مانند مردمان شهرها و نواحی اطراف خود از دو قوم و زبان که وجوه مشترک بسیار با همدیگر دارند تشکیل شده اند و طی قرون متمادی اصالت و هویت خود را همچنان حفظ نموده اند. ساکنان قسمت جنوبی منطقه جواهردشت و اشکورات گالش اند ؛ برخی از این مردم به مرور زمان به قسمت پایین دست نقل و مکان کرده و در شهرهای رحیم آباد – کلاچای – رودسر – لنگرود – واجارگاه و حتی قزوین ساکن شده اند.

مردم این خطه از قوم دیلم اند و با قوم گیل درهم آمیخته و بافت اجتماعی منطقه را تشکیل داده اند . قوم گیل در دشت ماوا گزیدندو بیشتر به امور کشاورزی و خدماتی اشتغال دارند و قوم دیلم ( گالش ها ) در مناطق کوهستانی ساکن شدند و به دامداری و باغداری مشغول هستند مردم واجارگاه دارای ویژگیهای قومی و گویشی آمیخته درهم هستند از نقطه نظر زبان مردم مناطق دامنه ای و کوهستانی دارای لهجه شیرین گالشی میباشند و درقسمت دشت و جلگه زبان گیلکی لاهیجی محاوره میگردد .

مساحت شهر واجارگاه در محدوده طرح هادی سابق ۳۵۱/۱۷۶ هکتار بوده که در سال ۱۳۷۷ پس از خارج شدن بافت برخی از روستاها مساحت آن به ۵/۲۰۴ هکتار افزایش یافته است و جمعیت آن در سرشماری سال ۱۳۷۵ بالغ بر ۶۲۰۷ نفر بوده است.