ریشه ساز قانون ایرانی است که پس از اسلام به موسیقی عرب نیز راه یافت. این ساز تا دوره صفویه همچنان درایران رایج بود. ولی بعد از افول امپراطوری صفوی و اشغال ایران توسط افغان ها، بسیاری از جلوه های هنری از جمله ساز قانون به فراموشی سپرده شد. قدیمی ترین سند مربوط به آن در کتاب موسیقی الکبیر فارابی است. این دانشمند و موسیقیدان سرشناس جهان اسلام در قرن چهارم هجری (دهم میلادی) با بررسی عمیق سازهای متداول زمان خود، اسناد ارزشمندی را به یادگار گذاشت.
این ساز ساختاری شبیه به یک ذوزنقه قائم الزاویه دارد. تعداد زیادی سیم نایلونی و فلزی به دو سوی جعبه وصل می شوند و در مسیر خود از روی خرک چوبی که بر قطعه کوچکی از پوست حیوان تکیه دارد، عبور می کنند. لرزش های سیم به خرک منتقل می شود و در نتیجه پوست به لرزه در می آید. بر روی صفحه ساز، سوراخ های بزرگی به نام گل وجود دارد که در کیفیت صدای قانون نقش زیادی دارند.
قانون سازی است به شکل ذوزنقه قائمه الزاویه که ضلع بزرگتر ذوزنقه در سمت نوازنده و ضلع کوچکتر در بالا قرار می گیرد. ضلع زاویه قائمه هم در سمت راست ساز است. در سمت راست قانون حفره ای مستطیل شکل تعبیه شده که روی آن را با پوست می پوشانند. بر روی پوست یک خرک دراز وکم ارتفاع با چند پایه تکیه دارد. ۲۶ صدای قانون هر کدام توسط ۳ سیم هم کوک می شوند. سیم های قانون را به وسیله انگشتانه های مخصوصی که در انگشت های اشاره هر دو دست قرار می گیرد می نوازند. چون صداهای زیر و بم را می توان با هم ایجاد کرد لذا صدای قانون بسیار گوش نوار و مطلوب است. قانون بر عکس سنتور انعکاس صدا ندارد و از این نظر دارای امتیاز بزرگی است. صدای قانون هم به تنهایی وهم در ارکستر بسیار مطلوب و شنیدنی است. از نوازندگان صاحب نام این ساز باید از دو نوازنده شیرازی به نام های رحیم قانونی و جلال قانونی یاد کرد. مرحوم مهدی مفتاح هم از دیگر نوازندگان معروف قانون می باشد.
نظر کاربران :
سازی که با روح و روان بازی می کند آموزشش هم سخته خیلی
به نظرم خیلی اهنگ قشنگی داره و اینکه به هرکاری
علاقه داشته باشی اسون میشه واست