روستای سلیم آباد از روستاهای بخش مرکزی تنکابن به شمار می‌رود که به دلیل جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی و صنایع‌دستی به‌عنوان روستای هدف بومگردی نیز معرفی‌شده است، زیرا در بافت اصلی خود معماری سنتی‌اش را حفظ کرده و قرار گرفتن در دامنه کوه نیز به روستای سلیم آباد که می‌توان آن را دهکده سفالگری نیز نامید جلوه خاصی داده است. هنر سفالگری در روستای سلیم آباد و بین خانواده محبی قدمتی حدود یک قرن دارد و برای دیدن این هنر اصیل، کافی است چند کیلومتری از شهر تنکابن خارج می‌شویم. روستای سلیم آباد سالیانه پذیرای حدود ۳۰۰ تن گردشگر خارجی و تعداد زیادی مسافران داخلی است.
نخستین چرخ سفالگری در ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد اختراع شد، پس از اختراع چرخ سفالگری تحولی تازه در این هنر سنتی پدید آمد و تنوع ساخت ظروف سفالین بسیار گسترده شد تا جای که امروز در روستای ۴۰۰ خانواری سلیم آباد تنکابن هم خانواده‌ای زندگی می‌کنند که همگی سفالگرند و با نقش زدن به گل، رزق حلال به دست می‌آورند.
خانواده محبی از سال ۱۲۸۹ تاکنون به‌صورت آبا و اجدادی در این روستا به رشته سفالگری اشتغال دارند و گردشگران زیادی را به این روستا جذب کرده‌اند. خانواده‌ای به نام محبی که فارق از هیاهوی زندگی شهری و شغل‌های امروزی، در کنج دیوار‌های سنتی در روستا، کارگاهی ساده راه اندازی کرده اند، کارگاهی کاه گلی که صدای نفس‌های ۷ هزار ساله سفال ایران از آن شنیده می‌شود. حدود ۳۰ تن از اعضای خانواده محبی به این کار مشغول بوده و امرارمعاششان از این راه است.
خانواده محبی سالانه ۴ هزار تا سفال به کشور‌های کویت، عراق، ژاپن و آلمان صادر می‌کنند. خانواده ۳۰ نفره محبی با همت و اتحاد خود توانستند عنوان بزرگ‌ترین تولید کننده کلاهک بام‌های سفالی را دریافت کنند و با شرکت در نمایشگاه‌های ملی و بین المللی حائز رتبه‌های ارزنده‌ای شوند.
روستای سلیم‌آباد، به‌عنوان روستای هدف بوم گردی در این شهرستان انتخاب‌شده است زیرا در بافت اصلی خود معماری سنتی‌اش را حفظ کرده و قرار گرفتن در دامنه کوه نیز به این روستا که می‌توان آن را دهکده سفالگری نیز نامید جلوه خاصی داده است. روستای سلیم‌آباد یک روستای هدف گردشگری بوده و دارای ۴۰۰ خانوار است و هنر سفالگری این روستا نیاز به یک نگاه جامع توسط متولیان فرهنگ و هنر دارد.
قدره (کاسه آش)، گومبکا (ظرف مخصوص نگهداری نیشکر)، دوشون (ظرف مخصوص تولید کره)، گل لوه) ظرف مخصوص درست کردن ماست) و نمک شور (ظرف مخصوص نگهداری نمک) از جمله ظروف سفالی مازندران بودند که در آن زمان مشتریان خوبی هم داشت، ولی امروز وضعیت به گونه‌ای شده است که هنر دست رمضانعلی چینی ساز بازمانده سفالگری مازندران در منطقه کلاگرمحله جویبار در پس رنگ و لعاب‌های ظروف امروزی، رنگی ندارد و اینک وی به امید‌هایی در دل به حرفه خاندانش که پنج نسل در خانواده اش رواج دارد ادامه می‌دهد تا شاید سفالگری باز رونق بگیرد.
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.