جغتای

جغتای مرکز شهرستان جغتای در استان خراسان رضوی است. جمعیت این شهر در سال ۱۳۸۵، برابر با ۶۸۳۳ نفر بوده‌است .

پیشینه

«جغتای» در گذشته به قلعه قارزی معروف بوده‌است. این قلعه در دو کیلومتری مرکز شهر کنونی قرار داشته‌است. در گذشته قلعه دارای دو دروازه بوده و ۱۲ برج در اطراف آن قرار داشته‌است. در زمان مغولان این منطقه به دست خان‌ها اداره می‌شده‌است و تمام اسفراین و حکم‌آباد تحت سلطه خان «جغتای» بوده‌است. تبنا به قول مستوفی در نزهة القلوب (۷۴۰ هـ. ق) نام قدیم جغتای که در دو کیلو متری جنوب شهر واقع است کارزی بوده‌است که در اثر کثرت استعمال و تغییر و تحول واژگان به قارزی تبدیل شده‌است و اکنون آثار آن وجود دارد. تاریخ جغتای نشان می‌دهد که این شهر بیش از ۱۵۰ سال سابقه مرکزیت و حاکم نشینی داشته و به عنوان مرکز حکومت ولایت ثلاث (جغتای، بام و صفی آباد و میان آباد) نقش عمده‌ای از نظر سیاسی واجتماعی در منطقه داشته همچنین نماینده‌ای مستقل از شهر ستان سبزوار در مجلس شورای ملی آن زمان داشته‌است. در سال ۱۳۱۶ بخشداری جغتای تاسیس شده و قلمرو ماموریت آن کل دشت جوین (از ایستگاه بیهق در شرق تا حوالی روستای امیر آباد جاجرم در غرب) بوده‌است. لازم به ذکر است طی دو مرحله در سال ۱۳۳۹ و ۱۳۴۶ شهرداری جغتای تصویب می‌شود ولی به علت نامعلومی هر بار از فعالیت باز مانده و تحقق نیافته‌است. بعد ازپیروزی انقلاب اسلامی و با پیگیریهای مستمر اهالی و همت مسئولان دلسوز کشور جغتای در سال ۱۳۶۳ به عنوان نقطه شهری شناخته شد و از همان تاریخ فعالیت خود را شروع نموده‌است. و در۱۱ مهر ماه سال ۱۳۸۷ به سطح شهرستان ارتقایافت..

نام جغتای

نام قدیم جغتای کارزی بوده که در اثر کثرت استعمال وتغییر وازگان به قارزی تبدیل شده است. برخی معتقدند پیدایش جغتای ناشی از مهاجرت اولوس جغتای از نواحی ماوراءالنهر (آسیای مرکزی) به محل کنونی بوده ودر نتیجه نام این محل را به نام جغتای که فرمانروای اولوس بوده نامیده اند

در قولی دیگر چون عموی امیر تیمور در این منطقه کشته شد تیمور به این منطقه هجوم آورده و این نواحی را به بازماندگان عمویش که از اولاد و احفاد جغتای بودند اهدا میکند و به این طریق شهرجغتای کنونی بنا نهاده می شود.

مانند اکثر شهرهای ایران از دو بخش بافت قدیمی و جدید تشکیل یافته است. بافت جدید دارای نام های جدید مانند فرهنگیان، شهرک معدن، شهرک می باشد اما محله های بافت قدیم آن ملک آباد، پی آب، جمال آباد، یوسف آباد، قاراداش، نارنج قلعه و… می باشد.
اقتصاد

اقتصاد این شهرستان با دارا بودن بیش از ۲۰۰حلقه چاه آب و صدها قنات، چشمه و کلاته عموماً بر پایه کشاورزی استوار است و عموم مردم از راه کشاورزی و دام پروری امرار معاش می کنند، اوضاع اقتصادی و معیشتی مردم از میانگین نسبتاً خوبی برخوردار است. وجود بزرگترین کارخانه سیمان کشور در این شهرستان و نیز کارخانه فروکروم در رونق اقتصاد این شهرستان نقش بزرگی دارد. اقتصاد در این شهرستان در مجموع بر پایه تولید بیشتر از تجارت استوار است.
مکان‌های مذهبی

۱- مسجد جامع جغتای ۲- مسجد ولی عصر(عج) ۳- مسجد حضرت علی اصغر(ع) ۴- مسجد سیدالشهدا ۵- مسجد حضرت ابوالفضل(ع) ۶- مسجد حضرت سجاد(ع) ۷-مسجدامام حسن (ع) ۸- حسینیه‌های: صاحب الزمان- سیدالشهدا ۹ـ مسجد قلعه قارزی جغتای که سنگ بنای آن به تاریخ ۱۰۴۵ (هـ. ق) در زمان شاه صفی صفوی گذاشته شده‌است. ۱۰ـ مسجد تاریخی روستای خسرو شیر جغتای به شماره ثبت ۲۰۹۳ ۱۱ـ امام زاده جغتای منسوب به اولاد امام موسی بن جعفر(ع) که در جوار باغستان‌های شهر واقع است.[۵]. ۱۲ـ آرامگاه سلطان سید احمد علوی: از اعقاب امام زین العابدین (ع) در روستای خداشاه جغتای به شماره ثبت ۴۰۳۹. ۱۳ـ آرامگاه سید حسن غزنوی: در روستای آزاد وار جغتای به شماره ثبت ۲۰۶۵ ۱۴ـ آرامگاه خواجه معین الدین جوینی: در روستای انداده جغتای (صاحب کتاب شعر نگارستان) ۱۵ـ آرامگاه شاهزاده اسماعیل: در دو کیلو متری جاده جغتای ۱۶-آرامگاه امامزاده سید حسن: در روستای شفیع آباد جغتای. ۱۷- آرامگاه سلطان سید عبد الله: در روستای گَفت جغتای
مشاهیر

شهر و شهرستان جغتای در طول تاریخ مامن بزرگان و اندیشمندان و شاعران گرانقدر بوده و بزرگان و نام آوران زیادی را در عرصه علم و ادب و سیاست پرورش داده‌است. بسیاری از شخصیتهای علمی و ادبی و سیاسی در تاریخ جوینی هستند از جمله‌اند: شیخ ابو محمد عبدالله جوینی: پدر امام الحرمین جوینی از محدثان و مفسران بزرگ قرن پنجم که در نیشابور مجلس مناظره و تعلیم خاص داشته‌است. امام الحرمین: عبدالملک جوینی (امام الحرمین، ضیاء الدین ابو المعالی عبدالملک بن عبداله بن یوسف جوینی) که از فقیهان برجسته و پیشوایان معروف شافعیان و یکی از موسسان علم کلام بوده‌است وی ۳۰ سال در نظامیه نیشابور به کار تد ریس و خطابه مشغول بود و همه روزه ۳۰۰ نفر برای استفاده از درسهای او در مجلس حاضر می‌شده‌است. از شاگردان معروف وی، غزالی دانشمند بزرگ اسلام و مسعود زور آبادی ازعلمای بزرگ خراسان می‌باشد.
منتجب الدین جوینی: معروف به بدیع کاتب و مشهور به اتابک جوینی از بزرگان شعر و ادب قرن ششم هجری بوده‌است. بهاء الدین محمد بن علی جوینی: خواهر زاده منتجب الدین بدیع کاتب جوینی و دبیر وصاحب دیوان و انشاء سلطان سنجر و از ادیبان و دانشوران زمان بحساب می‌آمده‌است.
شمس الدین محمد صاحب دیوان: وی فرزند بهاء الدین محمدمی باشد و از جوانی در دربار مغول بوده و از اعمال هلاکو خان بشمار می‌رفت و در سال ۶۶۱به وزارت هلاکو رسید وی در نهایت بر سعایت معرضان به دست ارغون خان شربت شهادت نوشید. خواجه شمس الدین یکی از بزرگان تاریخ ایران است که از حیث تدبیر و کاردانی و رعیت پروری ودانش گستری مقامی همتراز خواجه نظام الملک طوسی را دارد. قنات صاحب آباد(چشمه) یکی از خدمات عمرانی وی در جغتای محسوب می‌شود که هنوز در بافت قدیمی شهر (نارنج قلعه) جاری است.
فرزندان خواجه شمس الدین محمد صاحب دیوان: به نامهای یحیی، فرج الله، مسعود، اتباک، بهاء الدین محمد، شرف الدین هارون (داماد المعتصم بالله) هریک به نوبه خود از ادیبان و دانشمندان زمانخود به شمار می‌آمده‌اند.
– هلالی جغتایی، بدرالدین، نورالدین (ملیت: ایرانی قرن:۱۰) (مقتول ۹۳۹/ ۹۳۶/ ۹۳۵ ق)، شاعر، متخلص به هلالی. نسب وی به ترکان جغتایی می‌رسد. در استرآباد به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل و کسب کمالات پرداخت. از زادگاهش به هرات رفت و به خدمت امیر علیشیر نوایی رسید و در سایه‌ی تربیت او به کسب فضایل و فنون شاعری پرداخت. وی با سام میرزای صفوی (م ۹۷۵/ ۹۷۴ ق)، صاحب «تحفه سامی»، معاصر و معاشر بود. بعد از فوت سلطان حسین، هرات به تصرف عبیداللَّه خان ازبک درآمد و هلالی به همراه گروهی از شیعیان یا متهمان به تشیع، به وسیله‌ی عبیداللَّه خان به قتل رسیدند. البته گفته‌اند که وی ابتدا مورد محبت خان ازبک و از ملازمان او بود تا آنکه مورد حسادت اطرافیان شاه قرار گرفت و به شیعه بودن محکوم شد و به همین علت سلطان او را ابتدا به زندان افکند و پس از چندی در چهار سوق هرات به قتل رساند. هلالی طبع شعر خوبی داشت. از او قصایدی در مدح عبیداللَّه خان و ائمه اطهار (ع) به جای مانده‌است، اما اهمیت وی بیشتر به سبب غزل‌های لطیف و پرمضمون او می‌باشد. از آثارش: مثنوی «شاه و درویش»، در هزار و سیصد و چهل و پنج بیت؛ مثنوی «صفات العاشقین»، در هزار و دویست و سی و هفت بیت؛ مثنوی «لیلی و مجنون»؛ «دیوان» شعر.[۱] جغتائی. نورالدین استرابادی (مقت. ۹۳۶ ه. ق- ۱۵۲۹ م) وی به سبب انتساب به ترکان جغتای به «جغتائی» مشهور شده. هلالی یکی از غزلسرایان دوره‌ی صفویه‌است. در استراباد متولد شد و پس از پرورش در استراباد به خراسان رفت و به دستگاه سلطان حسین بایقرا و وزیر او امیر علیشیر نوائی راه یافت و پس از زوال سلطنت بایقرا در اوایل عهد صفوی هنگام حمله‌ی عبیداللَّه‌خان ازبک به جرم تشیع کشته شد. هلالی هلالی دیوان قصاید، غزلیات، مثنویهائی به نام «شاه و درویش» و «صفات‌العاشقین» دارد. غزلهای او لطیف و پرشور است.