بوئین زهرا

بوئین‌زهرا شهری است در بخش مرکزی شهرستان بویین‌زهرا استان قزوین ایران.

نام شناسی
وجه تسمیه

برخی کلمه زهرا را تبدیل شده واژه «زرا» از «زر» به معنی مقدس دانسته و بویین را ترکیبی از «بو» و «یین» به معنی «چشمه» و «خدا» می‌دانند که روی هم «چشمه خدای مقدس» می‌شود که آن را متعلق به الهه آناهیتا – فرشته پاکی و آب‌های روان – می‌دانستند. در این منطقه معبدی به نام ناهید بوده که بعدها به «خاتون»، «بی بی»، «دختر» و … تغییر نام داده‌است. در کتاب «التدوین» آمده که منظور از «زهرا» دختر «روی» صاحب ری است که بقعه‌ای را به دخترش بخشید و او هم در آن جا بنایی کرد. «خرابه قلا» یا «قلعه خرابه» و تپه عظیم «برموده» در شمال ابراهیم آباد، حاکی از تمدنی کهن در این منطقه‌است. دشت قزوین، «دشتابی»، «رامند» و بویین زهرا – که درجنوب استان قزوین واقع شده است- تمدنی بسیار کهن دارند. درلا به لای صدها تپه باستانی این منطقه، می‌توان تمدن بزرگ و دیرینه‌ای به طول بیش از ۹۰۰۰ سال را مشاهده کرد. آثار کشف شده از جنس طلا، برنز و سفال، با نقوش شطرنجی و نقاشی حیوانات با رنگ‌های قهوه‌ای تیره، اخرایی و مایل به سبز – از حیث تنوع و تناسب در شکل و رنگ آمیزی – جزو نمونه‌های ارزنده سفال پیش از تاریخ این ناحیه‌است.
مشخصات جغرافیایی

شهر بویین زهرا از نظر جغرافیایی در ۵۰ درجه و ۴ دقیقه درازای خاوری و ۳۵ درجه و ۴۶ دقیقه پهنای شمالی و در ارتفاع ۱۲۱۰ متری از سطح دریا قرار دارد. آب و هوای این منطقه؛ معتدل مایل به گرم وخشک است.
پیشینه

از آثارموجود درتپه‌های باستانی شهرستان بویین زهرا؛ پیشینه‌ای حدود ۹۰۰۰ سال برای این منطقه برآورد می‌شود که از قدیمی ترین مناطق ایران و جهان به شمار می‌آید. بویین زهرا درفاصله پنجاه کیلومتری شهر قزوین قرار گرفته‌است. شغل اصلی مردم بویین زهرا کشاورزی است و به طور کلی آب و هوای آن معتدل خشک است. هوای مرکز شهرستان، تابستان‌ها گرم و خشک و زمستان‌ها سرد است. در زلزله سال ۱۳۴۱ بسیاری از آثار باستانی بویین زهرا فرو ریخت. از آثار باقی‌مانده این منطقه می‌توان به کاروان سرای دوره صفویه و برج‌های خرقان اشاره کرد.
مردم

مردم بوئین زهرا به زبانهای فارسی، تاتی و ترکی سخن میگویند.

تقسیمات کشوری

بویین زهرا در سال‌های گذشته بخشی از استان زنجان محسوب می‌شد، اما هم زمان با استان شدن قزوین، یکی از شهرهای این استان به شمار آمد.