بهار در شعر رودکی و منوچهری

صدای پای بهار ، خواب و خیال خزان را بر می آشوبد و بوی بیداری و حرکت بهار ، عالم را فرا می گیرد . نسیم از خواب بر می خیزد . خاک ، تکان می خورد و آزادی جان تازه ای می گیرد . نبض باغچه می تپد و درختان به تولدی دوباره فرا خوانده می شوند . زمین ، بار سنگین خویش را وا می نهد و آسمان ، خورشید درخشانش را ارزانی زمین می کند … و بهار می آید.خوب که می نگری ، در می یابی جنبش و حیات دوباره طبیعت ، از طراحی عظیم و هنرمندانه ای ، حکایت می کند . گویی جهان آفرینش ، چون کتابی گشوده ، به هر زبانی سخن می گوید و این پیام را دارد که : ” چمن سبز جهان را ، جهان آرایی هست . “هدف از آفرینش ، کمال و سعادت انسان است . یعنی صعود از عالم ماده به سوی معنویات و تقرب به خداوند، یکی از راههای شناخت خدا، مطالعه در هستی و طبیعت است . تامل در زیبائیهای جهان آفرینش، به منزله گشودن دریچه ای به سوی حقیقتی برتر است. کافی است آدمی به عمق این زیبایی ها بنگرد . نظم و تدبیر در هستی، نمونه ای شگفت از یک اثر عظیم هنری است که مشاهده آن، آدمی را به وجود آفریننده ای نامتناهی هدایت می کند. عظمت جهان هستی از آغاز تاریخ بشر تاکنون ، انبوهی از دانشمندان را برای کشف قوانین نظام عالم به تکاپو واداشته است. تصور این اندیشه که هستی جهان با نظمی شگفت سرشته است، در ذهن انسانهای حقیقت جو، نوعی شعور و بیداری ایجاد می کند. در این فصل، به شکفته شدن غنچه ای زیبا و به جوشش آب زلال چشمه ها از لایه های سخت کوهساران بنگرید. ببینید چگونه پلک بسته سبزه ها باز می شود و گل به تبسم و خنده می ایستد ، این همه زیبایی حیرت انگیز ، نهال تفکر را آبیاری می کند و ادراک و تخیل را طراوت می بخشد.در این برنامه به بررسی اشعار‌ابوعبدالله جعفر معروف به رودکی سمرقندی شاعر قرن چهارم هجری و نیزاَبوالنَّجم احمَدبن قوص‌بن احمد منوچهری دامغانی معروف به منوچهری دامغانی شاعر قرن پنجم هجری در توصیف و وصف فصل بهار پرداخته می شود.