بقعه پیرعطا تهران

بقعه پیرعطا تهران مربوط به دوره قاجار است و در تهران، خیابان پامنار، نبش کوچه شیرخلوت، پلاک ۱۴۶ واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت ۱۳۳۵۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.بقعه پیرعطا تهران در زمینی به مساحت ۲۲۰ متر قرار دارد که در ضلع جنوبی آن بنای آرامگاه خودنمایی می‌کند و در ضلع شمالی آن اتاقی است که نمود رحمت طوبایی که اجدادش هم ساکن همان محل بوده‌اند در آن ساکن است و بنای آرامگاه به همت او برجایی مانده‌؛ او با دو دختر خردسال و همسرش دراینجا زندگی می‌کند.از نام و نشان کسی که در مقبره آرمیده هیچ نشانی در دست نیست، اطراف مقبره با گچبریی ساده‌ای شکل گرفته و کوچک‌ترین تزئینی در آن دیده نمی‌شود. در حیاط آرامگاه چهارسنگ قبر دیده می‌شود که برخی از خطوط روی آنها به زحمت قابل خواندن می‌باشد؛ ولی مشخص است سنگی که نسبتاً سالم مانده متعلق به دختر جوانی بوده که روی سنگ قبرش نقشی از یک عدد شانه قدیمی دوسر و یک قیچی حک شده و تاریخ فوتش هم به سال ۱۲۰۲ قمری یعنی تقریبأ ۲۲۸ سال قبل می‌رسد. دیگر اینکه از نوع سنگ میتوان حدس زد که دستش به دهانش هم می‌رسیده ولی سه سنگ دیگر از نوع معمولی می‌باشد.این بقعه یکی از جاهای دیدنی و مذهبی تهران است .

داخل بقعه، صفای خاصی دارد، دور تا دور بقعه کتیبه هایی با اسامی متبرکه و اشعار مذهبی و همچنین یک علامت قدیمی که متعلق به هیئت جوانان پیر عطا است، به چشم می خورد.از حاشیه‌ی غربی خیابان مصطفی خمینی (سیروس سابق) وقتی وارد کوچه َتکیه‌ی رضاقلی خان میشوی، انگار همه هیاهوی خیابان را در سرکوچه جا می‌گذاری و پا به دنیایی دیگری می گذاری که رویای خیلی از ما است. رویایی با کوچه‌های تنگ که عرض بعضی از آنها به زحمت به نیم‌متر می‌رسد. گذرهای مسقف پا پیامی از گذشته و اواخر قاجار با سر درهای آجری با نقش و نگارهای ساده. اینجا محله عودلاجان با چهار قرن قدمت که هم‌اکنون به کوچه شهید نیک ضمیر تغییر نام داده است؛ عودلاجان در گذشته امتداد کوچه امامزاده یحیی بود ولی خیابان سیروس ارتباط آنها را قطع کرد.

انتهای عودلاجان به محله سرپولک که محل سکونت آیت الله بهبهانی و خاندان چمران بوده می رسد. هنوز می‌توانی رد پای حاج حسین چمران پدر خانواده را در آنها بیابی. درعودلاجان کوچه‌ای وجود دارد به نام مشیر خلوت که یک سرآن به خیابان پامنار و مسجد پامنار که پایگاه فعالیت آیت الله کاشانی بود می‌رسد و سر دیگر آن به مقبره‌ای ساده در بنایی ساده‌تر از خودش به نام پیرعطا متصل است. اندکی بالاتر از آن به سمت شمال در زمین متروکه‌ای که قبلا زورخانه نجابت بود می‌رسی؛ بالاتر از آن مسجد دانگی وجود دارد که چون از محل دونگ اهالی ساخته شد، لفظ دانگی به آن اطلاق گردید و این نام به روی آن مانده است.
در این مقبره هرشب جمعه به همت متولی آن آبگوشت یا عدس‌پلو پخته و بین اهالی توزیع می‌شود. اهالی که قسمت عمده آن را مهاجرین افغانی و مشهدی‌ها شکل می‌دهند چرا که اهالی عودلاجان سالهاست از این منطقه کوچ کرده‌ اند.

منابع : بزنیم بیرون ،باشگاه خبرنگاران