گندم بریان با نام های گندم برشته و ریگ سوخته نیز شناخته می شود در ۸۰ کیلومتری شمال شهرستان شهداد (خبیص) در استان کرمان واقع و مساحت آن حدود ۲۰۰ کیلومتر مربع است. سطح گندم بریان پوشیده از سنگها و گدازههای بازالتی سیاهرنگ آتشفشانی است. پس از رود شور زمینهای ماسه ای قرار دارند که شیب تندی به سمت شمال دارند که این مکان به گدار باروت شهرت دارد. پس از گدار باروت دشتی ریگی با رسوبهای آتشفشانی در سمت شرق قرار دارد که پس از آن دشت گندم بریان واقع شده است. بر روی دشت قشری از بازالت قرار گرفته است که عبور از آن را دشوار میکند. در بسیاری از مقالات، جراید و وب سایت ها این نقطه را گرمترین نقطه کره زمین عنوان کرده اند که فاقد اعتبار است.
این سنگها از نوع آذرین بیرونی هستند. تقریبا بهغیر از جناح شمالی این تپه، دور تا دور آن را دیوارهای خاکی با ارتفاعات مختلف که بلندترین آن از ۳۰متر تجاوز نمیکند مانند قلعه فرا گرفته است. سنگهای گدازهای سیاهرنگ که ارتفاع برخی از آنان حدود ۴متر است نیز تمامی سطح فوقانی دیوارههای خاکی را پوشانده است. همزیستی خاک زرد رنگ پایه و سنگهای سیاه بازالتی، از جمله پدیدههای بینظیر در این مکان است که زیبایی زائدالوصفی به منطقه گندم بریان بخشیده است. ارتفاع ۴۸۳متری از سطح دریا و ریختشناسی (Morphology) منحصر بهفرد تپه گندم بریان ، این مکان را از دیگر مناطق ریگزار و پست پیرامونش متمایز کرده است. چنانچه از طریق تصاویر ماهوارهای به گندم بریان نگاه کنیم، این تپه مانند ملاقهای است که دسته آن در سمت شمال قرار میگیرد. شایان ذکر است ناحیه شمالی گندمبریان با دشتهای پیرامونش همسطح میشود و تنها خاک سیاه رنگش (گدار باروت) که مانند دسته ملاقه است موجب میشود که اشتباه کنیم و آن را همسطح تپه گندم بریان تصور کنیم. طول دسته ملاقه در حدود ۱۰ کیلومتر و عرض آن ۳ کیلومتر است. بدنه اصلی گندم بریان در جت شمال غربی جنوب شرقی طولی در حدود ۱۵ کیلومتر و در جهت جنوب غربی شمال شرقی در حدود ۱۰ کیلومتر است.
۹ مهر ۱۳۹۲
دیدگاه ها :
*اگر نظری دارید یا این مطلب نیاز به اصلاح دارد و یا عکس یا ویدئوی مرتبط با آن دارید لطفا اینجا برای ما ارسال کنید.
در فصل تابستان به هيچ وجه نمي توان به اين منطقه نزديك شد
نزديك ترين شهر به گندم بريان شهداد است، وجه تسميه گندم بريان اين است كه چون در مجاورت جاده ابریشم قرار داشته در طول سال کاروانهای زیادی از آنجا عبور می کرده اند و در فصل گرم سال به چشم خود دیده بودند که گندمهایشان در اثر شدت گرما برشته می شود و بر همین اساس نام گندم بریان را بر آن نهادند.