شهر بنک

بنک شهری است از توابع بخش مرکزی شهرستان کنگان استان بوشهر در جنوب ایران. بنک در سال ۱۳۸۲ به شهر تبدیل گردید.

موقعیت

بنک شهری از توابع شهرستان کنگان است که در منتهی‌الیه حدود غربی این شهرستان واقع شده‌است. ارتفاعش از سطح دریا ۱۰۰ متر می‌باشد، و در حدود ۳ کیلومتر از ساحل فاصله دارد. از شمال راه ارتباطی، از جنوب خلیج فارس، از مغرب راه ارتباطی، واز سمت مشرق به بندر کنگان محدود می‌گردد.

جمعیت و مردم

و بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ جمعیت آن (۱٬۷۵۱خانوار) ۸٬۷۵۳نفر بوده‌است.

ساکنان این شهر از اهل سنت و از پیروان مذاهب: شافعی و مالکی هستند و بزبان فارسی وعربی تکلم می‌کنند. همچنین گروهی از پیروان مذهب تشیع نیز در این شهر در کنار اهل تسنن با آرامش زندگی می‌کنند. شهر دارای مسجد، مدرسه، خانه بهداشت و آب انبار (برکه) می‌باشد. و شغل اکثر مردم ماهی گیری و دامپروی است.

تاریخچه و وجه تسمیه

رضا طاهری در کتاب از مروارید تا نفت : در کناره شهر کنگان و بنک بر اساس نوشته‌های جغرافی نگاران قرن اول تا ۶ هجری دهی کوچک به نام خورشیف یا خورشید را جستجو می‌کند و معتقد است این روستای باستانی در محدوده بنک و کنگان و یا در محدوده بنک و بردستان می‌باشد. بَنک: بُنه +ک = محل بُنه و بار انداختن. بنه به معنای باروبنه یا بنه به معنای بنه و تنگه درختان. ساکنان اصلی شهر بنک کشاورزانی بوده‏ اند که برای گذراندن زندگی خود به ‏این مکان آمدند. ابتدا درکپرها و کومه ‏هایی که از برگ خرما و چوب‏ های درختان بومی چون گز، کنار و کرت برپا داشته ‏اند به ‏سر می‏ بردند. به ‏این کپرها و کومه ‏ها بُنه می‏ گفتند. بنه در اصطلاح عامیانه به تقسیم اراضی و تقسیم کار می ‏گفته‏ اند و بنه‏ بندی نیز گفته شده‏ است در زبان محلی بنه به معنی جمع ‏کردن خرمن و یا عبارت دیگر خرمن‏ جا نیز گفته می ‏شده‏ است در ضمن در منطقه درختان بنه وجود دارد. رفته بُنه به بُنک تبدیل شده و پس از آن به بَنَک تبدیل شده ‏است.