سولار روستا در اصفهان، شهرضا، مرکزی جمعیت: ۴۱۳ نفر موقعیت جغرافیایی و طبیعی روستا: روستای سولار یکی از روستاهای دهستان منظریه در بخش مرکزی از شهرستان شهرضا می باشد. این روستا دارای موقعیت جغرافیایی با عرض ۳۱ درجه و ۵۴ دقیقه و طول ۵۱ درجه و ۵۵ دقیقه می باشد. سابقه تاریخی و علل پیدایش : از علل اصلی پیدایش روستا می توان به موارد زیر اشاره نمود: · وجود یک رشته قنات که اب کشاورزی را تامین میکند. · دشت های مساعد برای کشاورزی · به کلی عامل اب علت اصلی پیدایش روستاست. وجه تسمیه: سولار: (اب بزرگ) سولار: سالار: روستای بزرگ عداد خانوار: ۱۳۲ تعداد زن: ۲۱۴ نفر تعداد مرد: ۲۰۳ نفر جمعیت متوسط هر خانوار: ۳.۱ نفر آثار باستانی و میراث فرهنگی: کاروانسرا نوع مالکیت: شخصی کاربری:مسکونی نام کاروانسرا ترکیبی است از کاروان(کاربان) به معنی جمعی مسافرکه گروهی سفر می کنند و سرای، به معنی خانه و مکان. هر دو کلمه ماخوذ از پهلوی ساسانی است. منابع تاریخی حکایت از آن دارند که بنیانگذار احداث بناهای مورد بحث ما، هخامنشیان بودند. هرودت ، مورخ یونانی در کتاب پنجم خود از منزلگاههایی گفتگو می کند که توسط هخامنشیان بین شوش و سارد ساخته شده بود. این مورخ از ۱۱۱ بنای شبیه کاروانسرا(چاپارخانه) نام می برد که در طول حدود ۲۵۰۰ کیلومتر فاصله بین پایتخت هخامنشی و بابل ساخته شده و کاروانیان سه ماهه آن را طی می کردند. گرچه نمونه ای از بناهای یاد شده از عهد هخامنشی به جای نمانده، ولی روشن است که در ان زمان نیاز وافری به ایستگاههای بین راه و امنیت و رفاه کاروانیان و بالاخره پیکهای مخصوص احساس می شده است. در معماری و توسعه کاروانسراهای پیش از اسلام، عصر ساسانی را باید یکی از ادوار مهم دانست. در این دوره، به علت اقتصاد وسیع و گسترده، ایجاد راهها و همچنین امنیت کاروانیان اهمیت داشته و در نتیجه ، کاروانسراهای بسیار در مسیر جاده ها و گذرهای اصلی بنا شد. کاروانسراهای حیاط دار مرکز ایران از دوره صفوی تا عصر حاضر مهمترین، بهترین و زیباترین کاروانسراهای ایران در این گروه قرار می گیرند. این گروه از کاروانسراها نیز از نظر معماری به انواع ذیل تقسیم می شوند: · کاروانسراهای مدور · کاروانسراهای چند ضلعی · کاروانسراهای دو ایوانی · کاروانسرا با تالار ستون دار · کاروانسرای چهار ایوانی · کاروانسرا با پلان متفرق از آنجا که در روزگاران گذشته هر از چندین سال یکبار در گوشه و کنار کشور ما دگرگونیهایی رخ می داد و یا بیگانگان بر گوشه ای از ایران چیرگی پیدا می کردند و برخی از شهرها وروستاها ویران می شد، مردمی که از آنجا آواره می شدند به جاهای دیگر رفته و دژهایی ساخته و در بیرون آن به خانه سازی می پرداختند و سرانجام اگر آرامش به کشور باز می گشت از دژ بیرون آمده و در بیرون آن به خانه سازی می پرداختند. از اینگونه دژها کم و بیش در گوشه و کنار اکثر روستاها وجود داشته و هنوز هم بسیاری از آنها پابرجاست. این دژها بیشتر به گونه چهار گوش و مستطیل مانند ساخته می شود و در پیرامون آنها برجهایی برای دیده بانی و تیراندازی به سوی دشمن وجود داشت و از همان برجها اگرجنگ افزار وجود نداشت و یااندک بود دیگهای آب جوش و قیرهای داغ بر سر دشمن می ریختند تا یا دشمن خسته شده و از گشودن دژ ناامید شود و یا او را در پشت دیوارها نگه داشته تا نیروهای کمکی از جاهای دیگر به یاری آنها بشتابند. قلعه سولارنیز یکی از اینگونه قلعه هاست. این قلعه که روزگاری مأمن روستائیان بوده در حال حاضر به دست فراموشی سپرده شده است.
مطالب مرتبط :