خانه اقدسیه معروف به خانه شهرداران

خانه اقدسیه معروف به خانه شهرداران ، در چند متری گلستان جنوبی واقع شده است . معماری اش به پهلوی دوم برمی گردد، اما می‌گویند سبک و سیاق تزئینات داخلی اش به فضاهای خانه‌های قاجاری نزدیک تر است. نرده‌های این عمارت هم فرم خانه‌های سلطنتی قدیم است که همه از یک فرم نرده استفاده می‌کردند و نشانه‌ای برای خانه بوده که یکی از وابستگان دربار در این خانه سکونت دارد.

عمارتی که در نخستین فیلم انتخاباتی شهرداری که رئیس جمهور شد نیز آمده، آنجا که می‌گوید در قصر شهرداران سکنی نگزیده اما پیش از او ملک مدنی نیز حاضر نشد در خانه شهرداران تهران زندگی کند و جمله‌ای به نقل از وی معروف است که «خانه خودم از این عمارت بهتر است» آنها که تجربه دیدن این عمارت را از نزدیک داشتند از آثار هنری ارزشمندی می‌گویند که بر در و دیوار این عمارت نصب بوده، تابلو خط‌های ارزشمندی که گفته می‌شود حالا به انبار یا بوستان گفتگو منتقل شده است.

محمد ظهیری در سال ۱۳۴۸ خانه‌ای قدیمی را در اقدسیه تهران، گلستان نبش بن‌بست رز خریداری می‌کند و این خانه ۱۲۰۰ متری را در اوایل دهه ۴۰ با تزئینات فراوان و منحصر به فرد بنا می‌کند. می‌گویند این خانه پس از انقلاب مصادره می شود اما برخی می‌گویند قبل از حوادث انقلاب خانه به خانمی به نام لیلا فریدی منتقل شده است (طبق اسناد در سال ۱۳۵۳).

او طبق اسناد این ملک را در سال ۱۳۷۹ به شهرداری تهران واگذار می‌کند (البته قبل از این انتقال این خانه به عنوان محل اسکان شهرداران تهران انتخاب می‌شود) و این خانه می‌شود خانه و محل اقامت شهرداران تهران تا در نهایت امر محمود احمدی‌نژاد – شهردار وقت تهران – اعلام می‌کند این خانه اشرافی است و من در خانه خود اسکان خواهم داشت و در آن‌جا زندگی می‌کنم. خانه پیرو دستور شهردار وقت در اختیار سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران قرار می‌گیرد تا به عنوان یک فرهنگسرا از آن استفاده شود که تحت مدیریت یکی از هنرمندان به خانه هنر و محلی برای گردهمایی هنرمندان پیشکسوت تبدیل می‌شود و مدت کوتاهی دبیرخانه فیلم شهر می‌شود تا این‌که به مدیریت روابط عمومی شهرداری تهران واگذار می‌شود.

محمد ظهیری فرزند عبدالحسین ظهیری (فرش فروش) در ۲۳ اسفند سال ۱۲۹۹ در ملایر متولد شد. محمد ظهیری پس از انجام تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد دانشکده کشاورزی کرج شد و لیسانس در رشته کشاورزی عمومی و آبیاری گرفت و به استخدام شهرداری تهران در آمد و به اداره لوله کشی آب تهران منتقل شد.چندی نیز در فرانسه در امور آب مشروب و فاضلاب مطالعه و بررسی نمود و پس از تشکیل سازمان آب تهران، مدیر اداری آن سازمان شد. در سال ۱۳۴۲که حسنعلی منصور، نخست وزیر وقت وزارت آب و برق را تاسیس و منصور روحانی را در راس آن قرار داد، محمد ظهیری به معاونت آن وزارتخانه منصوب شد و به ترتیب معاون اداری و معاونت پارلمانی آن وزارتخانه را عهده دار بود.

خانه قبل از انقلاب و در دهه ۵۰ ساخته شده، اما پایان کارش به دهه ۷۰ برمی‌گردد و ظاهرا همین بهانه خوبی است برای بی ارزش خواندنش!

اما زیبایی در این خانه سرد و خالی که نزدیک به یک سال است، وسایل‌اش را تخلیه کرده‌اند به حدی جاری است که نبود مبلمان، فرش و تابلونگار‌ها به چشم نمی‌آید. بر سر ارزشی بودن وسایل خانه اختلاف نظر بسیار است،، اما مشاور شهردار تهران می‌گوید جز دو فرش نفیس، وسیله قیمتی دیگری در آن نبوده است. تابلونگار‌های خانه هم در راستای کمک به هنرمندان سفارش داده شده بود و حالا جمع‌آوری شده و برای استفاده در تالار بوستان گفتگو در انباری نگهداری می‌شود. آینه کاری‌ها و گچ کاری‌های ویژه این عمارت که روح صفوی دارد، از جمله ویژگی‌های به یاد ماندنی خانه است.

افراد صاحب منصب بسیاری هم در آن رفت‌وآمد کرده‌اند، از شهرداران اسبق گرفته تا مهمانان و سفیران و شهرداران خارجه. خانه مدتی هم در اختیار سازمان فرهنگی و هنری شهرداری بوده و نقل است که برخی هم آن را در حد خانه خود ندانسته‌اند، آنجا که از یکی از شهرداران اسبق نقل شده “خانه خودم از اینجا بهتر است. ”
مدتی این عمارت در اختیار سازمان فرهنگی هنری قرار گرفته و تحت مدیریت یکی از هنرمندان (شهره لرستانی) به خانه هنر تبدیل شده و محلی برای گردهمایی هنرمندان پیشکسوت بود. مدتی نیز به دبیرخانه فیلم شهر تبدیل می‌شود تا زمانی که تصمیم می‌گیرند این عمارت تاریخی با معماری فاخر را که البته نه ثبت میراثی است و نه هنوز در لیست بناهای ارزشمند قرار گرفته است را به مکانی برای ملاقات‌های خارجی مدیران شهری تبدیل کنند.

حتی بخشی از خانه تبدیل به مهمانسرایی برای میهمانان ویژه و خارجی می‌شود. آنها که از تاریخ این خانه اطلاع دارند می‌گویند گاهی پروفسور سمیعی که به تهران می‌آمد شهرداری در این خانه از وی میزبانی می‌کرد اما بیشتر محل گفتگوهای مدیران شهری با میهمانان خارجی بوده است. این عمارت حدود ۵۰۰ متر زیربنا دارد با حیاط نزدیک به ۲۰۰ متر و زیرزمینی که مجهز به وسایل ورزشی است. در طبقه اول آن می‌توان یک اجتماع ۴۰ نفره را میزبانی کرد.

عمارت در حال حاضر خالی از اثاث است و گفته می‌شود اثاث‌های ارزشمندی داشته که به انبار منتقل شده است. در حال حاضر تنها لوسترهای آن بر جای مانده که در صورت جداسازی آن از سقف، احتمال ریزش بخشی از سقف وجود داشت. اما ملک، ملکی فاخر و زیباست و از لحاظ میراثی ارزشمند است.برخی از اعضای شورای شهر اما اطلاعی از فروش این عمارت تاریخی (هر چند در لیست بناهای میراثی به ثبت نرسیده است) ندارد.