مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی سیستان و بلوچستان گفت: پارچه‌بافی در منطقه سیستان قدمتی افزون بر پنج هزار سال دارد و تکه پارچه‌های دست‌بافت کشف شده در شهر سوخته گواهی بر این ادعا است.
علیرضا جلالزایی با اشاره به اینکه انسان در طول تاریخ برای پوشش خود از الیاف گوناگون که منجر به خلق بافت و ایجاد تن‌پوشی پارچه‌ای شده استفاده کرده است، اظهار کرد: بافت‌های پارچه از الیاف گیاهی یا حیوانی به دست می‌آید و طول آنها در هنگام نخ ریسی باید آن قدر باشد تا بتوان آنها را بر روی‌هم قرارداد و لیف ممتد و محکمی را تشکیل داد.
وی بیان کرد: قطعه شال با نقش شطرنجی از جمله تولیدات خاص پارچه‌بافی سیستان است که اغلب به‌صورت قبول سفارش تهیه شده، در این راستا بیشترین رنگ‌های به‌کاررفته در این منسوجات مشکی، سفید، کرم، قهوه‌ای، سورمه‌ای و اغلب رنگ‌های تیره است.
جابه‌جایی سنتی وردها دستگاه پارچه‌بافی با پا
این مقام مسئول با بیان اینکه معیارهای سنجش و انتخاب نخ در پارچه‌بافی کلاف و دوک است که به‌صورت وزنی خریداری می‌شود، افزود: صنعتگر باتوجه‌به نیاز خود نوع نخ، رنگ‌ها و ضخامت دلخواه را انتخاب می‌کند، ارزش کالا به کیفیت محصول تولید شده و زمانی که برای بافت آن صرف می‌شود بستگی دارد که هر چه‌کار ظریف‌تر باشد ارزش آن بیشتر خواهد بود.
وی دستگاه‌های مورداستفاده این هنر در منطقه سیستان را دو وردی پارچه‌بافی دانست که به‌صورت سنتی و اغلب به دست خود هنرمندان ساخته می‌شود و بر عکس بقیه دستگاه‌های پارچه‌بافی کشور که وردها با دست جابه‌جا می‌شوند با پا جابه‌جا می‌گردد.
مدیرکل میراث‌فرهنگی استان با بیان اینکه ابزارهای مورداستفاده در این رشته فقط دوک و قیچی است، تصریح کرد: جنس دوک اغلب از چوب و قیچی هم یک قیچی معمولی بوده که برای بافت ابتدا دستگاه پارچه‌بافی توسط صنعتگر چله‌کشی می‌شود سپس توسط دوک پودگذاری و آنگاه شانه می‌خورد تا پود در جای خود محکم شوند.
وی با بیان اینکه ریسندگی کاری دشوار و ظاهراً پایان‌ناپذیر است که معمولاً به‌وسیله همه افراد خانواده انجام می‌شود، گفت: امروزه ازآنجاکه پشم‌های ریسیده شده با دستگاه از نظر اقتصادی باصرفه‌تر است، در بسیاری از قالی‌ها و گلیم‌ها از آن استفاده می‌کنند.
جلالزایی رایج‌ترین شیوه ریسندگی را با دوک نخ ریسی دانست و بیان کرد: دوک پایی که از میله چوبی بلندی با برجستگی‌ها و تیزی‌هایی در دو سر آن ساخته شده، مورداستفاده سالخوردگان قبایل بلوچ، قرقیزها و کردهای شرق ترکیه است.
وی در ادامه سخنان خود با بیان اینکه پیشینه پارچه‌بافی در تمدن بشر به هزاره‌های قبل از میلاد برمی‌گردد، تأکید کرد: پارچه یا پوشش یکی از نیازهای اولیه بشر بوده که در طول دوره‌های مختلف تاریخچه شیوه‌های تولید آن و یا گونه‌های تولیدی آن دارای فراز و نشیب بوده است به‌طوری‌که در بافته‌های شهر سوخته با پیداشدن تعداد قابل‌توجهی ابزار گوناگون بافندگی و ریسندگی چوبی، گلی، سفالی و فلزی که نشانگر وجود صنعت بافندگی در آن دوران بوده است و نیز نمونه‌های اعجاب‌انگیزی از پارچه یافت شده این امر به‌وضوح دیده می‌شود.
خودکفایی مردم سیستان در تولید مواد اولیه
این مقام مسئول گفت: مسلماً آنچه که برای باستان‌شناسان عجیب و سؤال‌برانگیز است، بافت چنین پارچه‌هایی با چنین کیفیت و چنین گونه‌های رنگی است، در این میان نمونه‌هایی که از نظر طرح و حتی رنگ‌بندی بسیار نزدیک به پارچه‌های سنتی است اخیراً در سیستان بافته می‌شده پارچه‌های بافته شده اغلب به رنگ قهوه‌ای و کرم هستند؛ اما با بیش از چندین مورد پارچه‌های دورنگ از جنس پشم و پنبه برخورد شده است.
او ادامه داد: در مسیر هنر پارچه‌بافی آنچه از هزاره‌های قبل از میلاد تاکنون مشخص و مشهور است خودکفایی مردم سیستان در تولید مواد اولیه صنایع دستی سیستان، به‌خصوص پارچه‌بافی بوده، آن‌چنان که تا همین سده اخیر تمام مراحل تهیه و تولید آن توسط خود مردم و خانواده‌ها انجام می‌گرفته است.
مدیرکل میراث‌فرهنگی استان خاطرنشان کرد: از مرحله کاشت و برداشت پنبه و یا تهیه پشم و موی دام تا ریسندگی و آماده‌سازی آنها که همه با ابزار سنتی و ویژه انجام می‌گرفته است.
وی اذعان کرد: در زمان عمر و لیث صفاری برای سال‌ها پارچه‌ای که مخصوص خانه کعبه بافته می‌شده در سیستان تهیه می‌شد؛ نکته دیگر، نزدیکی بافته‌های اخیر به بافته‌های یافت شده در شهر سوخته است که تاکنون باقی‌مانده است.
جلالزایی گفت: اقلام تولیدی پارچه‌بافی سنتی سیستان شامل لنگ (دستمال)، سریک (باربند)، پتو، شال‌گردن و پارچه است.
وی در بخش دیگر سخنان خود به عمده‌ترین آسیب‌های وارد شده به این هنر اشاره کرد و ادامه داد: بازار فروش این محصولات تحت‌تأثیر شدید نمونه‌های ماشینی است که با قیمت نازل به بازار عرضه می‌شود، افزون بر آن عدم دسترسی به مواد اولیه باتوجه‌به خشکسالی‌های اخیر منطقه، عدم آموزش کافی، عدم نمونه‌سازی و کاربردی نمودن محصولات طبق نیاز بازار امروز و وجود تنها یک صنعتگر در این رشته از جمله آنها است.
این مقام مسئول تأکید کرد: اقدامات حفاظتی انجام شده در این عرصه انجام شده که آموزش پارچه‌بافی به بیش از ۴۰ هنرآموز از ابتدای احیای رشته مذکور و امکان استفاده از تسهیلات برای هنرآموزان پارچه‌باف از جمله آنان است.
وی در ادامه به بیان پیشنهادها و راهکارهای حفاظت شامل شناسایی، مستندسازی، تحقیق، حفظ وضع موجود، حمایت، ترویج، ارتقا و احیا جهت کلیت موضوع و ابزار و اشیا و مکان‌های وابسته شده اشاره کرد و افزود: ایجاد زمینه مناسب فروش در بازارهای داخلی و خارجی، خرید تضمینی محصولات، ارائه نقش‌های نو و جدید با حفظ اصالت و فرهنگ محلی به‌منظور جلب نظر مشتریان، در دسترس قراردادن مواد اولیه ارزان‌قیمت به تولیدکنندگان، تهیه کتابچه‌ها و بروشورهای تبلیغاتی، برگزاری همایش‌ها و نشست‌های علمی و تخصصی از دیگر اقدامات به شمار می‌رود.
نظر کاربران :
هیچ نظری برای این مطلب ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید.