میراث صنایع دستی

الف) فروش صنایع دستی در فضاهای تاریخی گردشگری
در سال های اخیر بسیاری از موزه های تاریخی برای جلب بیشتر گردشگران اقدام به تأسیس فروشگاه هایی در مکان موزه کرده اند که هم آثار بدلی تاریخی و هم صنایع دستی مدرن در آن ها به فروش می رسد. برای نمونه می توان از موزه هنرهای مردمی در مکزیک، موزه توپکاپی در ترکیه، موزه ملی در بیروت لبنان و یا موزه آبگینه و سفالینه های ایران نام برد. تجربیات موفق در این اماکن نشان داده است که صنایع دستی در فضاهای تاریخی که ویژه گردشگری هستند طرفداران زیادی پیدا می کنند، زیرا این اماکن جزء جاذبه های اصلی برای گردشگران هستند. از سوی دیگر این روش به حفاظت از آثار تاریخی کمک کرده و تمایل گردشگران به داشتن نمونه هایی، هر چند بدلی، از این آثار را برآورده می سازد.

ب) استقرار گروه های تاریخی صنعتگران در کنار بناهای تاریخی
بازگرداندن جوامع تاریخی سازندگان صنایع دستی مرتبط با بناها، در مجاورت اماکن مهم باستان شناسی به زنده کردن این جوامع کمک فراوانی می کند. سازندگانی که آثار مشهور و افسانه ای جهان را به وجود آورده اند به ارائه نقش مهم خود در تجدید و نگهداری آن ها که برای صنعت گردشگری اموری حیاتی هستند، می پردازند. یک سازنده ماهر و برجسته سرمایه اصلی و عنصر مهم شهرت و بقای یک منطقه است.حضور سازندگان ماهر به طور طبیعی می تواند به معرفی سنت و فرهنگ منطقه، به ویژه هنرهای دستی به کار رفته در بناهای تاریخی بیانجامد و ارزش آن را در چشم گردشگران دو چندان نماید. از سوی دیگر این روش به حفظ و نگهداری آن ها کمک شایانی می کند. در کنار مزایای مذکور ساخت آثار دستی قابل فروش به گردشگران از دیگر اهداف این گونه مکان هاست. “مدرسه موزاییک مادابا” در اردن که در سال ۱۹۹۲ برای مرمت و نگهداری از موزاییک کاری بیزانسی قدیمی منطقه تأسیس شد، به ابزاری سودمند در کشف بسیاری از اماکن تاریخی و ایجاد علاقه ای دوباره نسبت به این هنر تبدیل گردید. گردشگران با خرید این محصولات می توانند به بقای چنین مهارت هایی کمک کنند. بدون بازار فروش، بسیاری از مهارت های سنتی به سبب کمبود تقاضا به تدریج از بین می روند. گردشگری فرصتی است برای حفظ سنت ها که اساس میراث فرهنگی هستند( O’connor,2006).

ج) استفاده از صنایع دستی در دکوراسیون مکان های گردشگری
تولیدات صنایع دستی نباید تنها منحصر به اشیایی شود که جهانگردان برای بردن می خرند، بلکه موقعیت های بسیاری هم برای مصرف این تولیدات در مکان های محلی، هتل ها، رستوران ها و گردشگاه هایی که جهانگردان بازدید می کنند وجود دارد. استفاده از صنایع دستی در مبلمان هتل ها و بهره بردن از ویژگی های تاریخی و فرهنگ محلی که در آن ها نهفته است، امروزه توجه مدیران، معماران و طراحان داخلی هتل ها را به خود جلب کرده است. آن ها سعی می کنند با استفاده از عناصر تاریخی و فرهنگی سرزمینشان دست به ابداع و نوآوری زده و ویژگی های محیطی جدیدی را ایجاد نمایند، زیرا ویژگی های محیطی را یک مزیت رقابتی و تدبیری حفاظتی برای فراهم کردن راحتی گردشگران می –نگرند که می تواند هتل ها را مورد پسند گردشگران ساخته و به رفتار آن ها جهتی معین ببخشد. آن ها معتقدند که صنایع دستی نه تنها به اتاق های جهانگردان جلوه های غیر معمول و دکوراتیو می دهد بلکه با ساخت وسایلی دست ساز که سازگار با شیوه زندگی محلی و سنت های آن باشد می توان فضایی برای آموزش به گردشگر و بر انگیختن حس احترام او به فرهنگ آن منطقه را خلق کرد( Vencatachellum,2006 ). بر طبق مطالعه دیوید اکانر هتل ها در مراکش به طور میانگین هر هفت سال یکبار تعمیر و بازسازی می شوند. این روند فرصت مناسبی را برای استفاده از صنایع دستی در تزیین اماکن عمومی، رستوران ها و اتاق ها در اختیار آن ها قرار داده است. این فرصت سبب می شود هر سه سال یکبار پنجاه وهفت هزار اتاق بازسازی شود و این به معنای تقاضا برای ۲۹/۲ میلیارد متر انواع پارچه های دست باف با فروشی حداقل در حدود ۳۲ میلیون دلار است ( O’Connor,2006).