روستای آغچه

این روستا یکی از روستاهای دهستان گرجی در بخش بوئین و میاندشت از شهرستان فریدن می باشد.

سابقه تاریخی و علل پیدایش :

از علل اصلی پیدایش روستا می توان به موارد زیر اشاره کرد:

وجود زمینهای کشاورزی مساعد

رودخانه نزدیک روستا

وجه تسمیه :

اغچه: به معنای کنار رودخانه

وضعیت آب و هوا:

هوای داران معتدل و خشک بوده، بیشترین درجه حرارت در تابستان ها ۳۵ درجه سانتی گراد بالای صفر و کم ترین آن، در زمستان ها ۱۸درجه زیر صفر است. میانگین بارش سالیانه داران، ۳۵۰ میلی متر بوده است. شهرستان فریدن ناحیه ای کوهستانی است. کوهستانی بودن ناحیه و بلندی زیاد از سطح دریا، موجب ریزش بارندگی، به ویژه برف گشته که در سرسبزی و رویش گیاهان گوناگون موثر بوده مراتع سرسبز و خرمی را به وجود آورده است. پوشش گیاهی شهرستان را گون، گز، کرفس کوهی و درختان پراکنده بلوط تشکیل می دهند. آب و هوای شهرستان فریدن در بهار و تابستان معتدل و در زمستان بسیار سرد است. بیش ترین درجه حرارت در طی سال تنها در ۴ ماه بین ۳۹-۳۱ درجه سانتی گراد است و از سویی ۶ ماه از سال، در شهرستان فریدن پدید یخ بندان وجود دارد. کم ترین درجه حرارت در سردترین روزهای سال ۸/۲۹- درجه سانتی گراد گزارش شده و روزهای یخ بندان در سال، حدود ۱۲۸ روز بوده است.

زبان،گویش:

کشور ایران یک زبان عام و مشترک دارد که فارسی خوانده می شود و آن زبان رسمی و ادبی است که همه مردمان این سرزمین خاصه آنان که خواندن و نوشتن را می دانند با آن آشنا هستند و آنرا به کار می برند اما در عرض زبان فارسی چندین زبان محلی نیز وجود دارد که از آن جمله می توان به کردی، بلوچی ، لری و … اشاره نمود.

این لهجه ها بر خلاف زبان فارسی در کشور رواج عام ندارد یعنی هر یک در ناحیه محدودی از ایران متداول هستند گذشته از این بیشتر آنها زبان گفتار است یعنی نوشته نمی شود و ادبیات کلی ندارد ، بعضی از این لهجه ها هریک در زمانی دارای آثار ادبی بوده اما بعدها در مقابل رواج فارسی دری این لهجه ها تنزل پیدا کرده و دیگر در نوشتن به کار نرفته اند.

اکثر مردم این روستا دارای زبانی گرجی می باشند.

برخی لغات گرجی رایج :

صبح: دیلو بَدره

خاله: ددی

دکمه: دوگمَه

منزل: سَلخی

شب: خ قَمه

فردا: حووَل

دیوار: گِدل

پدر آخ قا

مزرعه: میندور

دست: ک قلی

پیت نفتی: قیفی

محل بستن اب با گل: وارَه

عصر: ساقومی

ابگوشت: س چِنی

کلید: کیلیده

مغازه: دوکانی

کفش: پِقس، اَموسبَ

دین و مذهب:

به طور کلی اکنون دین ساکنان روستا اسلام ، و مذهبشان تشیع ( دوازده امامی ) است.

اساساً اسلام و شیعه گری در این روستا به تبعیت از ساختار کلی و عمق فرهنگی – اقتصادی منطقه است و از اقبال و توجه خوبی برخوردار می باشد. وجود مساجد متعدد ، امامزاده های معتبر و رسوم و سنن متعدد و پایدار مذهبی در بین ساکنان حتی در وضعیت کنونی موید این مطلب است.

جمعیت:

جمعیت کل: ۱۰۱۶ نفر

تعداد خانوار: ۲۴۰

تعداد زن: ۴۹۱ نفر

تعداد مرد: ۵۲۵ نفر

جمعیت متوسط هر خانوار: ۴.۲ نفر

گردشگری:

چشمه سراب

نوع جاذبه: طبیعی

سطح گردشگری:محلی

انگیزه جذب گردشگر: سفر،تفریحی

رودخانه اغچه

نوع جاذبه: طبیعی

سطح گردشگری:محلی

انگیزه جذب گردشگر: سفر،تفریحی

صنایع دستی:

یکی از مکانیسمهای اقتصاد روستائیان ایران صنایع دستی است که بعنوان تولیدی مکمل و جدا نشدنی در زندگی آنها رشد نموده است.

صنایع دستی روستائیان نیاز به سرمایه گذ اری کلان و موسسات بزرگ نداشته واغلب مواد اولیه آن از محل زندگیشان تامین می شود و نهایتا” و با اندک آموزش میتوان به تولید آن اقدام نمود.

وجود صنایع دستی در بین روستائیان از یکسو برای برآورد بخشی از نیازهای داخلی و ازسوی دیگر برای عرضه تولیدات به بازار جهت رفع سایر نیازمندیهای خانوار، نشان دهنده اهمیت و جایگاه صنایع دستی در بین روستائیان می باشد.

با توجه به مطالب فوق در می یابیم که صنایع دستی هر روستا(هر منطقه)بطور مستقل نشأت گرفته از شرایط جغرافیایی و آداب و رسوم آنها می باشد بنابراین لازمه هر تغییر و تحولی در کم و کیف صنایع دستی ، انطباق این صنعت با شرایط اجتماعی، اقتصادی آن می باشد.

قالی بافی از جمله صنایعی است که در اکثر روستاها به عنوان یکی از مهمترین صنایع دستی وجود دارد و یکی از صنایع مهم درآمد خانوارهای روستایی در کنار مشاغل دیگر محسوب می گردد، به طوریکه زنان و دختران خانه دار از سنین نوجوانی در این حرفه مشغول می شوند.

بر همین اساس در روستای اغچه تقریبا ۱۵ نفر به کار قالیبافی مشغول می باشند.

قالی بافی

قالی یک لفظ ترکی است که از سده هفتم هجری در زبان فارسی متداول شده و پیش از آن لفظ فرش و بساط متداول بوده است. قدمت هنر قالی بافی از تاریخ دیگر هنرها کمتر نیست ولی از آنجایی که پشم خلل پذیر است و در رطوبت و خاک می پوسد کمتر اثری از قالیهای دوران گذشته بجای مانده است.

« کهن ترین نمونه قالی گره بافته پرزدار قالیچه مشهور به (پازیریک) است از عهد هخامنشی- سکایی ، که در سال ۱۹۴۸ میلادی به اهتمام ( رودنکو) باستان شناس شوروی، از گورهای قوم ایرانی تبار سکایی در منطقه پازیریک در جنوب جبال آلتایی کشف شد. این فرش باستانی که از برکت یخبندان سیبری دو هزار و سیصد – چهارصد سال به سلامت برقرار مانده بود اکنون در موزه ( آرمیتاژ) لنینگراد در محفظه مخصوص محفوظ است.

دار قالی بافی

دار قالی بافی به اشکال و انواع مختلف ساخته شده و فرش روی آن بافته می شود و عمدتا” بر دو نوع : دار افقی ، دار عمودی و به طور کلی دستگاهای عمودی را به چهار نوع می توان تقسیم کرد که عبارتند از

· دستگاه ثابت

· دستگاه فندک دار

· دستگاه تبریزی

· دستگاه گردان

در روستا به غیر از قالی بافی ۲ نفر به صنایع دستی دیگر وشغول می باشند.

اقتصاد:

بر اساس آخرین اطلاعات بدست آمده از تعداد ۱۰۱۶ نفر جمیعت روستا در سال ۱۳۸۵ تعداد ۵۶۵ نفر معادل ۵۵.۶ درصد شاغل بوده اند که به بررسی شاغلین در بخش های مختلف اقتصادی می پردازیم.

· کشاورزی

بر همین اساس در این روستا ۲۱۰ نفر کشاورز مشغول به کار می باشند که ۳۷.۲ درصد از کل شاغلین روستا را شامل می شوند.

بر همین اساس مردم روستا علاوه بر کار کشاورزی به پرورش دام به روش سنتی می پردازند به طوریکه تعداد ۱۳۵ نفر دامدار در روستا مشغول می باشند.

· صنعت

در زمینه صنعت ۱۷ نفر مشغول به کارند که ۳ درصد از شاغلین روستا را در بر می گیرند به علاوه ۱۵نفر از زنان روستا به کار قالی بافی مشغول می باشند.

· خدمات

تعداد شاغلین در بخش خدمات روستا ۲۰۳ نفر است که ۳۵.۹ درصد از شاغلین را شامل می شوند . این افراد شامل کارمند ادارات ، معلم، مغازه دار، راننده و …. می باشند که در روستا به خدمات رسانی به مردم مشغول هستند.

آثار باستانی و میراث فرهنگی:

قنات

قناتها زیر بنای تکنیکی، اقتصادی و جمعیتی ایران در ادوار مختلف بوده است که می بایستی در سرزمینی که بیش از ۷۰ درصد وسعت آن با کمبود آب مواجه است، توسعه می یافت و پایگاهی برای استقرار توسعه امپراتوریهای وسیع کشور ایران در ادوار مختلف تاریخی می شد. حتی می توان مدعی شد که قناتها در شکل و رژیم سیاسی ایران زمین تاثیر زیادی نهاده اند. در این مبحث بدون آن که تا آنجا پیش برویم که به طور کامل به تئوری مشهور ویتفوگل « K.withfogrl» مهر تائید نهیم، بدون تردید وجود آب در بخش وسیعی از کشور ما یک مساله حیاتی است، لذا نظارت موثر بر آن همواره وجود یک سازمان و در نتیجه وجود یک قدرت قوی و متمرکز را که قادر به نظارت بر اعمال مدیریت آب( سیاست آب) باشد ضروری ساخته است. به این ترتیب در امپراتوری های هخامنشی ، اشکانی، ساسانی ، سلجوقی و … قدرتهای مرکزی توسعه قنوات را تحت نظر داشته و آن را تشویق می کرده اند و به همین دلیل همواره سازمان وسیعی به نام « دیوان المیاه» در کشور وجود داشته است.

قنات – مهمترین شیوه آبیاری در بسیاری از نقاط ایران بوده است از آنجاییکه در بسیاری از نقاط ایران رودخانه چندانی وجود ندارد، و تعداد رودخانه های دائمی نیز بسیار اندک است مردم ایران در حدود سه هزار سال پیش به ابتکار نوین و تحسین انگیزی دست یافته اند که به قنات یا کاریز مشهور گردید. این ابداع مهم و بی نظیر بعدها از خاورمیانه به شمال آفریقا اسپانیا و سیسیل انتقال پیدا کرد و مورد بهره برداری قرار گرفت. مورخین یونانی از قنات های ایران در زمان هخامنشیان سخن رانده اند، از این رو می توان قدمت قنات را پیش از هخامنشیان نسبت داد. مورخان در مورد قنات و در عهد اشکانیان و ساسانیان نیز سخن گفته اند. در این روش آب های زیرزمینی را جمع آوری کرده تحت قوه ثقل به سطح زمین می رانده اند. ایرانیان با‌آگاهی کامل از وجود جریان های آبهای زیرزمینی به فکر افتاده اند که به حفر چاه های عمودی چاه های افقی حفر کنند تا بدین ترتیب به آب های زیرزمینی راه یابند و آنرا با استفاده از شیبی ملایم به سطح زمین هدایت کنند.

از دیگر مکانهای در خور توجه این روستا میتوان به موارد زیر اشاره نمود:

· حمام قدیمی

· بقایای اسیاب ابی

منبع : پرتال اصفهان