برکه کل

در خارج شهر گراش و در مجاورت گورستان قدیمی در محله نوگراش، محوطه وسیعی وجود دارد که در آن ۷ آب انبار به فاصله کمی از یکدیگر قرار گرفته اند.
از تاریخ ساخت آب انبارها مدارکی در دست نبوده و تنها کتیبه های تاریخی موجود، مربوط به تعمیراتی است که در اواخر دوره قاجار در این بناها صورت گرفته است.
طرح ساختمانی آب انبارها تقریبا با آب انبارهای منطقه لار تفاوتی ندارد و مانند آنها دارای مخزنهای استوانه ای ، پوشش گنبدی و درگاههای متعددست.
مصالح مورد استفاده در ساخت این آب انبارها، سنگ با ملات گچ و آهک است.
این بنای تاریخی و با شکوه در شهر گراش قرار دارد و بزرگ‌ترین آب انبار برکه ایران است. قدمت این آب انبار به دورهٔ قاجار و حدود ۲۰۰ سال پیش می‌رسد. این آب انبار سقف دار طراحی شده‌است، اما در میان مردم دو روایت در این مورد وجود دارد. برخی می‌گویند که معماران موفق به ساختن سقفی برای آن نشده‌اند و عده‌ای معقتدند سقف این آب انبار در زمین‌لرزه سال ۱۳۳۹ منطقه لارستان به طور کامل فروریخته است.
متاسفانه کتیبه یا نوشته‌ای درباره آن به دست نیامده‌است. این بنا که برای مصارف کشاورزی و آب آشامیدنی مردم ساخته شده هنوز کاربرد دارد. سازنده این آب انبار حاج اسدالله از نیک‌اندیشان محلی و برادر فتحعلی‌خان حکام آن روزهای لارستان است. حاج اسدالله برکه ای دیگر و همچنین مصلای قدیمی گراش را نیز ساخته‌است.