شهر اهواز

اهواز مرکز استان خوزستان است. بانی و تاریخ بنای شهر اهواز بدرستی معلوم نیست، عیلامیان شهری در حدود اهواز بنام «اکسین» بنا کرده بودند. پس از ویرانی آن، شهر اهواز در دوران اشکانیان، تجدید بنا گردید و پس از اشکانیان، اردشیر ساسانی به بنای مجدد اهواز همت گماشت و در دوران پس از ساسانیان نیز شهر اهواز دستخوش ویرانی شد که باز به عمران آن پرداختند.
ابن منشاد می‌نویسد: اهواز شهر بزرگی است، مردمش زرتشتی و مسلمان و انبار کالاها و فرآورده‌های خوزستان است، شکر، بافته‌های پشمی، جامه‌های دیبا، پارچه‌های کنفی و دیگر محصولات را از همه شهرهای ایران به اهواز می‌آورند و از این شهر و به وسیله کشتی از راه خلیج فارس به هندوستان و چین و از راه بصره و عراق و اصفهان به سایر کشورهای جهان حمل می‌کنند. بازرگانان و سوداگران و بیگانگان در این شهر سود بسیار می‌برند. نام اهواز با کالاهای شکر و پارچه، در همه جهان مشهور و به بزرگی موصوف بود و به همین جهت عرب‌ها این شهر را «سوق‌الاهواز» نامیده‌اند.

از قرن ششم هجری قمری به بعد به علت خراب شدن سد شادروان و همچنین جنگل‌ها و اغتشاشات داخلی و بروز بیماری‌های وبا و طاعون، اهواز رو به خرابی رفت تا آن که در سال هزار و سیصد هجری قمری همزمان با حفر کانال سوئز و توجه اروپائیان رونق تازه‌ای گرفت. ناصرالدین شاه قاجار هم از این فرصت برای گسترش کشتیرانی بر روی رود کارون استفاده کرد و توسط والی خوزستان در کنار اهواز قدیم بندرگاهی به نام «بندر ناصری» احداث کرد. در پی احداث این بندر نام اهواز به «ناصریه» تبدیل شد ولی در دوره پهلوی به نام قدیمی «اهواز» خوانده شد.

مراکز دیدنی

 رودخانه کارون
 گورستان زرتشتیان

صنایع و معادن

از نظر صنعتی شهرستان اهواز شاهرگ حیاتی استان خوزستان محسوب می شود ودر آن کارخانه‌های و کارگاه های‌بزرگ صنایع‌غذایی، معدنی، فلزی، شیمیایی تاسیس شده است. رونق کشاورزی و صنایع در منطقه سبب رونق بازرگانی‌شده و انواع تولیدات صنعتی از قبیل ورق آهنی، لوله، پروفیل، پارچه متقال، مخازن تحت فشار و مبدل‌های حرارتی، انواع آهن آلات، نفت و تولیدات کشاورزی مانند‌ گندم، جو، تره بار، خرما از مهم‌ترین صادرات این منطقه محسوب می شود.

کشاورزی و دام داری

اقتصاد شهرستان اهواز بر اساس صنعت، کشاورزی و دام داری استوار است. از دیر باز کشاورزی در حوالی اهواز رواج فراوان داشته و سابقا زمین های رسوبی و حاصل خیز اهواز بوسیله سدهای بزرگ «بند قیر» و سد اهواز آبیاری می شده اند و در سالیان اخیر با بستن سد کارون اراضی فراوانی به زیر کشت رفته اند. از عمده ترین فرآورده های کشاورزی اهواز خرما، نیشکر، گندم، جو، برنج، ‌تره بار را می توان نام برد که از این میان خرما، نیشکر و تره بار جنبه صادراتی دارند. دامداری نیز از فعالیت های قابل توجه این شهرستان به شمار می رود که البته از تولیدات دامی، ۸۰ درصد به مصرف نیازمندی های محلی می رسد و مازاد آن به شهرهای مجاور صادر می گردد.

وجه تسمیه و پیشینه تاریخی

اهواز قدیمی ترین شهر خوزستان است که در کتیبه های باستانی از آن نام برده شده است. نام اهواز در ابتدا (دوره عیلامیان) «اوکسین» بوده و سپس درزمان ساسانیان به «هرمز شهر» تبدیل شده است. مورخین بنای آن را به اردشیر بابکان و عده ای نیز به دوران حکومت شاپور اول و از طرفی به دوران هخامنشیان نسبت می دهند. نام اهواز با کالای شکر و پارچه در همه جهان مشهور و به بزرگی موصوف بود وبه همین جهت بعد از حمله اعراب به ایران نام آن به سوق الاهواز یعنی بازار هوزی ها تبدیل شد. البته اصل و ریشه هوز اشاره به قبیله ای بوده که در اهواز زندگی می کردند و نیز به معنی نیشکر هم آمده است. ساسانیان بناهای زیادی در اهواز و پل ها و سدهایی بر روی کارون بنا کردند، اما از قرن ششم به بعد به علت خراب شدن سدها از جمله سد شادروان و نیز جنگ ها و اغتشاشات داخلی، اهواز ویران شد و در زمان ناصرالدین شاه قاجار به رونق دوباره ای دست یافت. علت رونق این منطقه حفر کانال سوئز در مصر و توجه اروپاییان به منظور بهره برداری سیاسی به جنوب ایران بود که تحولاتی را در بازرگانی این شهر بوجود آورد. ناصرالدین شاه از این فرصت برای گسترش کشتیرانی برروی کارون استفاده کرد و توسط والی خوزستان در کنار اهواز قدیم بندر گاهی به نام بندر«ناصریه» ایجاد کرد ولی سال های بعد این شهر نام قدیمی خود اهواز را باز یافت.