روستای کانرود آستارا

نمی دانم در بهشت چه چیزی هست که در “کانرود” نیست ، شاید تکه ای از بهشت اینجا افتاده تا آدمیان بتوانند تصور کنند بهشت را .

من اینجا از سرسبزی سرمستم و به خودم حسودی میکنم ، لحظه های اینجا بودن از لحظه های عمرم لذت میبرم و بر تویی که اینجا نبودی فخر میفروشد احساس آرامشم .

آبی از کهن رود به صورتم می پاشم شاید به خود آیم و با تویی که اینجا نبودی از واقعیتی که شاید رویا بخوانیش نگویم .

از نظر جغرافیایی :

روستایی بزرگ واقع در شهرستان آستارا ، بخش لوندویل، که از سمت شمال به روستاها و نواحی دربند و عباس آباد ، از سمت جنوب به روستای سیبلی و نواحی اطراف لوندویل ، از سمت شرق به نیلگونی خزر و از سمت غرب به کهنسالی و غربت روستای دیله و سرسبزی جنگلها و خنکی و افسانه های لاتون و استواری اسپیناس پیوند دارد .

غربت لاتون با افسانه های مردمانی که قدمتی به اندازه ی تاریخ دارند ، روستای دیله که نامش همه جا هست ولی مزارع کوچک گندم ،خانه های گرم گلی و استخوانهای مردم زنبور پرورش ذره ذره در میان ریشه های درختان جنگلی گم می شود …

و آخرین نفسهای خود را از کام دو سه خانواده ای می کشد که منتظر طرح احیای جنگلها و مراتع اداره منابع طبیعی هستند تا آخر عمری پولی بگیرند و به دنبال التیام زخمهای بینوایی خود به شهرکها و روستاهای اطراف آستارا کوچ کنند… .

و کانرود پناهگاه همه ی این غربتهاست.غربت امامزادهای که همه به اسم کانرود و سوگواری مردمان کانرود می شناختندش، غربت معدن آهکی که می گویند کانرود استعاره از رودی است که از سرزمینی می آید که معدنی(کان) معروف دارد که روزگاری لازمه ی برپایی خانه های کاهگلی آستارا با سقف سفالی بود .

کانرود غریب شده است و با غربت زیبای خود زنده است هر چه از سمت شمال و جنوب به وسعت روستاها و محله های همجوار اضافه کنند ، هر چه امامزاده اش را نیمه کاره بگذارند و راه نزدیک اتصال به شهر را دور کنند و از جای دیگری بگذرانند و هر چقدر بخواهند نامش را نیاورند خودشان کوچک و سرگردان ، و در بی نام و نشانی غوطه ور خواهند شد .

من به دیدن گوشه ای از عصمت و پاکی و زیبایی آغشته به غربت کانرود می نشینم بر تخته سنگی خیس از دست یازی آب و پا در آبی

زلال تر از اشک یتیم … !